آشفتگی از نوع عاشقانه اش

می روم و می آیم و زیر لب می خوانمش!ظرف نباتمان خالی ست

ایستاده ام جلوے آینہ و دو دستم را گذاشتہ ام روے سرم

طوریکہ موهایم کشیده شده اند عقب!
.
.
یک وقتهایی در زندگی آدم هست کہ گره بہ دست هیچکس باز نمی شود

آنقدر خراب می شود حال دل کہ فقط باید بسپارے اش بہ دست ضامنش

آدم گاهی یک دردهایی می افتد بہ جانش کہ بہ آب و آتش هم بزند فایده اے ندارد

یک وقتهایی باید سر بیاندازے زیر و بروے بر در آستان کسی بنشینی و زار بزنی
.
.

موهایم را رها می کنم،این روزهاے آشفتہ و پریشان دلم از همان وقتهاس

---

پی نوشت:سفر همیشه برای من پر بوده از خاطره های تلخ و ... شیرین، سفری که دوربین و قلم در دستانم ساکت و صامت می مانند و من میمانم و حیرانی ای که از دیدن شگفتی های سفر در برابر دیدگانم نمایان می شوند... یک حس غریب، یک حس ناشناخته که تا بدین ساعت اسمی برایش پیدا نکرده ام؛ حسی آمیخته با گیجی و گنگی و تحیر و ... همیشه از اینکه قرار است از شهر و زادگاهم دور باشم دچار وحشتی مبهم می شوم و بعد آرام آرام در طول سفر این وحشت جایش را به آرامشی ظاهری میدهد... چقدر دلم میخواست از نگاه دوربینم برایتان حرف بزنم اما حیف که در لابلای خاطرات سفر جا ماند و اگر عمری باقی بود عکس ها را برایتان خواهم گذاشت؛ عکسی که در ابتدای تصویر مشاهده نموده اید (با عرض تعظیم فروتنانه در برابر استاد عکاسی بلاگستان دایی فردادم) شکار این حقیر می باشد امید دارم که بر چشمان دلتان خوش آیدش

سوغاتی سفر~~>هلینا

و بازهم عکسی دیگر: اسمشو گذاشتم غروب در برکه