خدا بزرگه!

خدا بزرگه!

حتی در دلتنگی ها اتفاقا خدا در آن لحظه ها بیشتر کنار ماست ناز می کند می پرستم چون ترا و دوست می داری مرا
خدا بزرگه!

خدا بزرگه!

حتی در دلتنگی ها اتفاقا خدا در آن لحظه ها بیشتر کنار ماست ناز می کند می پرستم چون ترا و دوست می داری مرا

روحش کبود شده طفلک...

خب چیکار می تونستم بکنم؟... آخه هی بهونه می گرفت... هی پا می کوبید... هی خودش رو می زد به درُ دیوار

هی گریه می کرد... بغض میکرد... گریه میکرد... بغض میکرد...

هی من سکوت کردم... هی اون غُر زد...

هی من خودم رو زدم به اون راه... هی اون گوشۀ لباسم رو می کشید...

هی من لب گزیدم... هی اون جیغ کشید...

هی من...

اما نشد... بخدا راست میگم نشد...

خب دست خودم نبود... نه یعنی بود اما ...خُب آخه منم آدمم... طاقتم تموم شد...

هر کسی تا یه حدی ظرفیت داره...

خب جیغ آخرش باعث شد دستشو بگیرم و بذارم جلوی خودمو تا میخوره کتکش بزنم...

هر کتکی که میخورد دلِ من آتیش میگرفت...

هر کتکی که میخورد انگار اون آروم میشد و من بیقرار...

هر کتکی که میزدمش انگار اون لبخند میومد رو لبش آروم آروم و من بغض میکردم آروم آروم...

هر دستی که میومد روی تن نحیفش انگار اون پرواز میکرد و من گریه...

حالا نوبت من بود بیقرار بشم و بغضم بشه هق هقِ گریه های پشیمونی...

لپای سفیدش قرمز شده بود... و با مظلومیت نگام میکرد و من اونقدر پشیمون شده بودم که به خودکشی فکر میکردم...

دست بُردم و خواستم بغلش کنم... هر چی بیشتر فکر میکردم می دیدم طفلک حق داشت که ناراحت بشه

که بغض کنه... که پا بکوبه... که بیقراری کنه... که... آخ دلمـ... آخ...

آخه بهش توهین شده بود... ولی چون کسی رو پیدا نمی کرد اعتراض کنه... سرِ من غُر میزد...

آره هر چی بیشتر فک میکنم می بینم حق با اون بود و من باید خودداری میکردم اما حیف...

حیف که پشیمونی سودی نداره و جای جای بدنش کبود شده و به قول خودش روحش بیشتر آسیب دیده تا جسمش...

من رو ببخش "کودک درونم" که تو رو زدم... چاره ای نداشتم اما الان پشیمونم... :((


+ این غمناک ترین پُستی بود که از سه سال پیش تا کنون نوشته ام!!!!!!!!!!

حراجی...

چند روزیست دست فروش شده ام

دست فروش خاطره هایم...

گم شده ام در تو در توی کوچه های کودکی ام...

مرور میکنم خاطره ها را... بعد دستمالی میآورم و دانه دانه آنها را می چینم روی دستمال...

آن لی لی بازیِ ظهر یک تابستان داغ چقدر می ارزد؟؟؟... لال میشوم...

این موهای بافته شده و دو روبان بنفش رنگ بسته شدۀ رویش چه؟... لالم و گنگ

همان... آری همان چشمهای قهوه ایِ شیطان و بازیگوش... انها چند؟...

یا آن خنده های از ته دل... خنده های دندان نشان... جیغ های از سر شوق... آنها چقدر؟؟؟

نه... نه آن یکی دیگر... ان قاب عکس رنگی... همانکه دخترکی با جثۀ کوچکش برادر کوچکترش را بغل گرفته...

تمام آن همبازیهای کودکی هایت روی هم چند؟؟؟... خنده هایشان... سادگی هایشان... بازی هایشان... چند؟؟؟

حراج کرده ای؟؟؟... یا داری به قیمت قطره قطره اشکهایت می فروشی اشان؟؟؟... یا شاید به قیمت جانت...

نمیدانم چرا تلخ هایش پر فروش  تر است

شیرین هایش روی دستم باد کرده

حراج کرده ام...

کسی نبود؟...


پی نوشت دل:به دنبال کتابی به انباری رفته بودم... با دیدن بعضی از دفترا و عروسک و اسباب بازیا و حتی لباسا و کفشای کودکیم پرت شدم به اون روزا... داشتم با خودم فکر میکردم اگه کسی پیدا بشه همۀ این خاطره ها رو یه جا ازم بخره.چقدر میتونم قیمت بذارم روش؟؟؟... در جواب خودم تنها بغض میکنم و قطره های اشکه که همراه لحظه هام میشن...

نمایشگاهِ دل در شکوفه باران تولدِ ماه

اینجا اگر مجازیست چه باک، ادمهایش اما واقعی اند...

وجودشان مایه عشق است و ماه و نور...

اینجا اگر مجازیست دلهایمان که مجازی نیست...

دل میدهیم به شوق یکدیگر و شکوفه میشویم در هوای هم...

اینجا اگر مجازیست... نگاهِ بی نظیر تو اما دنیاییست واقعی و با شکوه

مادرم همیشه میگوید:خوبی ها را به یاد بسپار و ...ها را به باد

و همیشه قدرددان خوبی ها باش به مهربانی

و من اگر هستم به وجود نازنینانی چون شما اینجا ماندگارم...

که اگر چه دوستان دنیای مجازیِ من هستین اما به واقع گاهی نزدیک تر از دوستان واقعی به دلم بوده اید...

میخواستیم شبی حتی شده به لحظه ای و دمی کنار هم باشیم و گل بگوییم و گل بشنویم...

بهانه میخواستم... آنقدر قوی که بشود همه مان دور هم جمع شویم و به جرق جرق آتش عشق دلهامان گوش بسپاریم...

و چه بهانه ای دلپذیرتر از تولد یک ستارۀ زیبا و درخشان که خودش ماه کامل است...

این شد که ایدۀ دستخطهای زیبایتان به ذهنم آمد برای تبریک و شادباش این تولد مبارک...

بیشتر از این وقت زیبایتان را نمیگیرم... دعوتید به نمایشگاه خط دوستان این سرا...

فقط قبل از همه چیز:سهبای جان ببخش قصور و کوتاهی ام را...تولدت مبارک بانو! 

ادامه مطلب ...

اندر احوالات مریمِ شلخته


گاهی بهتره بی خیال باشی... گاهی بهتره خودتو بزنی به بی خیالی... 

همینطور که دستات توی جیب گرمکنته سرتو گرفتی بالا و داری توی اتاقت میگردی همینجور بی خیال سوت بزنی... 

انگار نه انگار اتاقت به بازار شام میگه زکی... 

انگار نه انگار برای پیدا کردن یه کش سر... یه کلیپس کوچیک یا یه بُرُس حتی، باید چن دیقه ای دور خودت بگردی... 

یا باید بی خیال جورابهای لنگه به لنگه ات باشی که یه لنگه اش افتاده گوشۀ تختت و یه لنگه اش افتاده پشت در اتاقت...با رایحه ای که ازش بلند میشه و مستت می کنه... 

یا حتی بی خیال کمد لباسات باشی که شتر با بارش توش گم میشه... 

یا کمد نازنین کتابای نازنینت که جونت بهشون بسته اس و مث بچه هات دوسشون داری... کتابایی که خودت یا یکی دیگه اونو از همداستان هاش جدا کرده و اما همینجوری الکی الکی گذاشته شون کنار کمد روی میز تحریرت... یا تلمبار (تلنبار) شدن روی هم و معلوم نیس کدومش درسیه... کدومش رُمانه... کدومش روانشناسیه... کدومش هدیه اس... و کدومش موضوعش جنگ و دفاع مقدسه... همه روی هم و توی هم گم شدن و وول میخورن... 

انگار نه انگار روی میز کامپیوترت همۀ وسایلای خونه پیدا میشن... از کتاب و دفتر بگیر تا کش سری که گم کردی... یا لنگۀ جورابت حتی... 

اصن دلت نمیخواد اتاقت رو مرتب کنی... نه اینکه حسش نیست یا حتی تنبلیت میادآ... نه... موضوع سر اینا نیس به جونِ خودم... موضوع سر دوست داشتن نامرتبی اتاقته... یه حس خوبی بهت دس میده... توام باهاش دست میدی حتا... 

حس خوب بچۀ مثبت نبودن... پاستوریزه نبودن... حس خوب قوی بودن... محکم بودن... حس خوب "دنیا رو بی خیال" بودن... حس نبودن زنجیر و تعلق... 

میدونم شاید بگی تمیز بودن ربطی به اینکه متعلق نیستی نداره... آره حق با توئه... 

اما گاهی خوبه بد باشیم تا قدر خوب بودن رو بدونیم... گاهی بهتره کثیف و نامنظم بشیم تا قدر تمیزی رو بدونیم... گاهی خوبه اتاقت نامرتب باشه و به هم ریخته تا قدر آسایش و آرامش و امنیت رو بدونیم... گاهی باید جورابات لنگه به لنگه بشن و بدبو تا قدر داشتن پاهات رو بدونی... اصن جورابی که گم نشه و لنگه به لنگه نشه جوراب نیست... دستمال بی خودیه... به درد سطل آشغال میخوره... 

حالا بعد از یه هفته بی خیالی و سوت زدن باید به فکر باشی... با تمام وجود بیفتی به جون اتاقت و از بیخ و بُن همه چی رو مرتب و تمیز کنی... لباسات رو ببری بدی دست لباسشویی محترم... کف اتاقت رو بدی دست جاروبرقیِ عزیز... شیشه های پنجره رو بدی دست شیشه شوی... جورابات رو برسونی بهم و خوشبختشون کنی... تموم کتابات رو بریزی روی زمین و از سر بچینی شون توی کمد... آخر سر هم یه دستمال بکشی روی همه چیز... و دیگه اینکه اون شتر رو با بارش که توی کُمد لباسات گم شده بود بفرستی بره خونه شون... 

وقتی خسته و کوفته میخوای بشینی روی تختت تا نفس تازه کنی چشمت میفته به تابلوی عکس خانوادگیتون روی دیوار که داره با اخم بهت نگاه میکنه و میگه پس من؟؟؟... و بلند میشی و یه دستمال هم روی جمال بی مثال آدمای توی قاب عکس می کشی... 

حالا همه چی تکمیله... میری برای خودت چایی بریزی و میای بشینی با آرامش خیال بنوشی... یهو می بینی اس ام اس اومده و نگران نبودنت شدن... و تو که جوگیر شدی میگی دارم خونه تکونی میکنم و اون عزیزدلت با تعجب بپرسه:الان؟؟؟... و تو بگی نه مهربانم یه تمیزیِ ساده اس که من زیادی بزرگش کردم... و اونم با خنده برات بفرسته: میدونم :) ...

وقتی پا به درون اتاقت میذاری و از جلو در می بینی همه جا بوی تازگی و تمیزی میده... یه لحظه حس خوب آسمانی شدن بهت دست میده... جدی میگم انگار آرامش دنیا توی دل تو باشه... تازه قدر همۀ خوبی های دنیا رو میدونی... یه حس خوب نو شدن و... حتی رایحۀ خیال انگیز عشقـــ


پی نوشت مریمی: اولا سلام... دوماً اینی که نوشتم رو زیاد جدی نگیرین... بخدا اینقدرا هم نوشتم؛ دختر کثیف و بی نظمی نیستم... اصلاً مگه کسی پیدا میشه از کثیفی و بی نظمی خوشش بیاد؟؟؟... من فقط برا محض خنده یه خُرده جریان رو بزرگ نشون دادم و پیازداغش رو زیاد کردم که دور همی بخندیم... خوشحالم که من باعث میشم حتی برای یه لحظه هم شده خنده ،مهمون چهرهای نازتون بشه...

پی نوشت تبریک: حلول ماه ربیع الاول رو به همه تون تبریک میگم

پی نوشت مخاطب دل: محرم امسال برایِ من یکی سوای همۀ محرمهای عُمرم بود؛ امسال من با وجود دلت که قرص بود و محکم که شمعدونی و اطلسی داشت حس عمیق عشق رو تجربه کردم... ممنونم از بودنت عزیزدل

دیگه اینکه من، بی "تو" غربت زدۀ زادگاه خودم اَم... به دنبالم بیا


چقدر این حس شادیِ توی عکس رو دوست دارم... الهی که همیشه اینجوری شاد باشین و بخندین

چند جفت دستکش؟؟؟

این عکس مرا کُشت... نفس گرفت از ریه هایم... نابودم کرد... این عکس...

قرارم بود پروژۀ پایان نامه ام کودکان خیابانی باشد اما بنا به دلایلی (مشاوره) منتفی شد و همینطوری موضوعی را سر هم کردم و پایان نامه ام ارائه و دفاع شد و نمرۀ A گرفت و رفت پی کارش...

آنقدر دلم میخواست برای کودکان خیابانی پروژه بنویسم که قرار گذاشته بودم بر تحقیق میدانی... با خودم گفتم میروم و چند ماهی را با انها زندگی میکنم... با انها غذا میخورم... با آنها گل میفروشم... مهم تر از همه با آنها نفس میکشم... اما نشد که بشود... نه بابا راضی بود نه مشاوره... میگفت کارشناسی ارزشش را ندارد اینگونه خودت را به آبو آتیش بزنی... اما او نمیدانست نه برای پروژه ام... نه برای نمره... نه برای رقابت... بلکه برای دل کوچک کودکانی که این حقشان نبود... الان آنها باید توی کلاس درس به جای شاخه های گل مداد در دستشان بود... اما چه سود... چه فایده... به قول مقداد خدا به داد مسئولان در روز محشر برسد... پُرم از بغض و اشک و فریاد...

گیرم که هزاران هزار جفت دستکش و کفش هم برایشان بافتیم و خریدیم... لباس نمی خواهند؟؟؟... غذا نمی خورند؟؟؟... مدرسه نباید بروند؟؟؟... تو چه میدانی شاید استعدادهایشان اگر شکوفا شود... اگر قد بکشند... آیندۀ کشورمان را بسازند

کاش کسی جوابگو باشد...


پی نوشت بدرقه: زهرای عزیزم عازم سرزمین دل است... سرزمین عشق و وفا... خوشا به حالش... کاش در میان قنوت سبز دستانش در بهشتی ترین خیابان دنیا ما را هم به یاد بیاورد... سفرت بی خطر عزیزدل


پی نوشت حساب:این پیامک دیشب دلم را زیر و رو کرد:

ای کاش... وقتی خدا در کافه محشر بگوید چه داشتی؟

حسین <ع> سر بلند کندو بگوید: حساب شد... مهمان من است...