70.تصمیم با مشورت آسمان

روز بود یا شب؟... باران می امد انگار!... یا شاید چیزی شبیه برف... با دلشوره ای که به روزهای ابری نمی خورد... چیزی شبیه دغدغه های آخر زمستان... چند شنبه بود خوب نمی دانم... با غمی که چشمهایم را تیره کرده بود.. نه دستهایم یارای نوشتن داشت نه واژه هایم روان بود... چرا؟ هیچ نمیدانم این نقش بیرنگ را چه کس برایم ترسیم کرده بود؟فقط میدانم که دارم آرام نفس می کشم زیر چتر آسمان سرم را بالا گرفته بودم... یک نوع سر به هوایی... یک نوع خلسه با آسمان... با ستاره ها... گفتم ستاره...شاید شب بود...

ماه که می درخشید اما در روز هم ماه می درخشد... شاید من چشمانم همه جا را تیره و تار میدید نمیدانم...! دلشوره ام داشت کار دستم میداد و چشمهایم به سوزشی غریب افتاده بود... کم کم واژه هایم داشتند در هیاهوی بی صدای ذهنم گم می شدند و کاری از دستان لرزان من بر نمی آمد... آرام بر جا نشستم... پشت بام هم عجب صفایی داشت من تا الان نمی دانستم... ناخودآگاه زانوهایم مث جنین در مقابل تنم جمع شد و دستان نحیفم آنها را به آغوش کشید... چانه ام را فقط چند ثانیه بیشتر نتوانستم بروی زانوهایم بگذارم... ناخودآگاه محو آسمان و ستاره هایش شدم... مراقب بودم حتی لحظه ها را هم از دست ندهم... به ثانیه هم پلک نزنم... اما انگار مژه هایم تاب دوری از هم را نداشتند و با به هم نشستن پلکهایم به معاشقه مشغول شدند و حاصل این عشق قطره اشکی شد گوشه چشمانم... غوغایی به پا بود در دلم... و سکوتی دل انگیز که تا عمق جانم نفوذ میکرد... آنقدر این سکوت و سکون را دوست داشتم که حتی نفس نکشم تا مبادا برهم شکند این خلسه باور نکردنی.... اشک ها هنوز مهمان این تنهایی ام بودند بی صدا و آرام می آمدن و روی گونه هایم مث اسکی بازان ماهر سُر می خوردند و در زیر چانه ام محو می شدند... کاش آخر دنیا همان لحظه باشد... من به آسمان نزدیکترم و آسمان دستان با سخاوتش را برویم گشوده تا در آغوشش گیرم... کاش تلسکوپی به راه بود تا چشمان عاشق آسمان را هم از نزدیک میدیدم... شهابی متولد و به ثانیه نکشید افول کردو من ذوق دیدن چنین رخدادی با گریه لبخند زدم... تکیه ام به دیوار بود اما خوب میدانستم یک تکیه گاه بزرگ دارم که همین حالا نظاره گر حالو روزم است... خوب میداند که دارم به جاده خاکی میزنم و میخواهم سر به هواتر از این که هستم بشوم... دستانم را از هم میگشایم... اشک ها هنوز هم هستند... اما آرام تر از  این لحظه هایم تا بحال نداشته ام... ستاره ای چشمک می زند... و من باز لبخند تحویل آسمان می دهم... اشک و لبخند عجب هوایی ات می کند برای یک هق هق بی وقفه اما خوب میدانم نباید صدایم بلند شود تا مبادا همسایه ها شاکی شوند... نفس عمیق می کشم اما هنوز ان توده بزرگ نفسگیر قصد ندارد خانه گلویم را خالی کند... همان توده عظیمی که همه بغض صدایش می کنند و من ... همان توده عظیم بهتر است... بغض برای آنهایی است که طعم تلخ دلتنگی را بهتر از من چشیده اند همانها که حال روزی شبیه فروریختن در انزوای ناامیدی... مثل جا ماندن از قافله ای که به سر متزل خوشبختی می رود... یا بهتر است بگویم مثل تنها شدن در میان موج عظیمی از انسانها... انگار نشستن خسته ام می کند... آرام بلند میشوم و پای خواب رفته ام را کمی نوازش می کنم... دوباره سر به آسمان بلند میکنم... دستانم را از هم می گشایم و سعی می کنم به جای اشک لبخند را مهمان چهره ام کنم اما شکست میخورم... اما برای آرامشی که بدست آورده ام... دلم به این اشک ها هم رضا میدهد... حالا دیگر آنقدر سبک شده ام که میدانم می توانم از همین بلندا تا آسمان پرواز کنم... و تصمیمم را بگیرم...گوشی مبایلم را بر میدارم و وارد کارت حافظه اش می شوم... و صداها رو زیر و رو می کنم... بالاخره پیدایش می شود و من دکمه پلی را می زنم

---

---

+ این پست رو با همه آرامش و اشک های روانش مدیون ریحانه جانم هستم... ممنونم گل نازبویَم

+ رفتنها زنجیری شده است... دیگه طاقت رفتن کسیو ندارم ... نفر بعدی را خدا بخیر کند

انگار از جناب جوجه اردک زشت هم خبری در دست نیس... نکنه اونم رفته باشه بی خبر!!!

هنوز هم دلتنگ نبودن دایی فرداد و نرگسی هستم

+ یادت می اید؟ گفتی ام: مریم خودت باش...خودِ خودِ خودت...من همان مریم را می شناسم که خودش بود... بی تملق بی حرف بی کنایه بی ریا... حالا خودم شده ام نور ِ دلم!... اما باز با خودم درگیرم... حالا باید خودم را نصیحت کنی و بگویی اش:خودت! مریم باش... همان مریم (سه نقطه) امان از این ... ها

+ و اینم هفتادمین پستم