طناب

داستان درباره یک کوهنورد است که میخواست از بلندترین کوه ها بالا برود 

او پس از سالها آماده سازی ماجرا جویی خود را آغاز کرد 

ولی از آنجا که افتخار کار را فقط برای خود میخواست 

تصمیم گرفت تنها از کوه بالا برود 

شب شده بود و همه جای کوه تاریک تاریک بود 

و مرد هیچ جا را نمیدید 

همه چیز سیاه بود و ابر روی ماه و ستاره ها را پوشانده بود 

همانطور که از کوه بالا می رفت چند قدم مانده به قله کوهـ... 

پایش لیز خورد و در حالی که به سرعت از کوه سقوط می کرد از کوه پرت شد 

در حال سقوط فقط لکه های سیاهی را در مقابل چشمانش دید... احساس مکیده شدن توسط 

قوه جاذبه او را در خود گرفت... 

او همچنان سقوط میکرد و و در لحظات ترس عظیم تمامی لحظه های خوب و بد به یادش آمد 

اکنون فکر میکرد مرگ چقدر میتواند به او نزدیک باشد 

ناگهان احساس کرد طناب به دور کمرش محکم شد 

بدنش میان آسمان و زمین معلق بود و فقط طناب او را نگه داشته بود. 

در این لحظه سکون برایش چاره ای نماند جز آنکه فریاد بکشد: 

" خدایـــــــــــا کمکم کن"
از من چ میخواهی؟
ای خدا نجاتم بده
واقعاً باور داری که می توانم نجاتت بدهم؟
البته که باور دارم 

اگر باور داری طنابی را که به کمرت بسته است را پاره کن 

یک لحظه سکوت ... و مرد تصمیم گرفت؛ با تمام نیرو به طناب چسبید 

روز بعد گروه نجات می گویند که 

یک کوهنورد یخ زده را که مُرده پیدا کردند 

در حالیکه بدنش به یک طناب آویزان بود و با دستهایش محکم طناب را گرفته بود 

او فقط یک متر با زمین فاصله داشت

---

+ میدانم که داستان تکراریست و هر چه تکرار باشد کسل کننده اما شاید این پست تلنگر اینروزهایم باشد که چگونه دل داده ام به این طناب پوسیده دنیا؟ 

چگونه لطفش را فراموش کرده ام که در کنارم از رگ گردنم نزدیک تر هست و اما من... منِ بی مقدار بر سرش غر زده ام و از نبودنش که بوده گله کرده ام و من چقدر به طنابم وابسته ام؟
آیا حاضرم آنرا رها کنم؟
درباره خدا هرگز یک چیز را فراموش نکنیم
هرگز نگوییم او ما را فراموش کرده یا تنها گذاشته
هرگز فکر نکنیم مراقب شما نیست 

به یاد داشته باشید که او همواره ما را با دست راست خود نگه داشته است

+ من هم خطاکارم برادرم... درد دارد که خدا باشد و ما نمی بینیمش