ناژ!!!!

 ثانیه ها چه بی دریغ در گذرند و من هنوز به سپیدی کاغذ روبرویم خیره مانده ام!

می دانم نمی توانم آنچه که لایق مهربانی توست را بر دل قلم جاری کنم و بر سطح سپیدی کاغذ بنگارمش!

بگو دستانت از تبار کدام باران است که وقتی زخمه بر ساز می زنی چشمان تمام شیداهای عالم مهمان نم اشک می شود!

بگو دلت با کدام آیۀ سورۀ مهربانی آشناست که آنسان قلندرت را به آغوش میگیری و پنجه بر سیم هایش می کشی تمام غمها از دل رها می شوند

بگو چشمانت از کدامین نسل آفتاب است که وقتی قاب کوچک رها در مقابلش قرار می گیرد تمام زیبایی های جهان منتظر می ایستند تا در دل رهایت جای بگیرند

بگو مهربانی ات را از کدام گل به ارث برده که همیشه اخم های کودکانۀ مرا لبخند میزنی

بگو... از قلندرت که همراز همیشۀ لحظه هایت بوده است

بگو... از شیدایت که همدم تنهایی دلت بوده است

بگو... از رهایت بگو که همنشین مهربانی چشمانت بوده است

بگو ...چگونه دنیا را زیسته ای که پریانی از جنس آه و نگاه، پریان پرده نشین پرواز، از چشمهای شیرینت تلخی صداها را رصد می کنند

همیشه دوست داشته ام بیقرار برق نگاه رهای تو باشم.

یک بیقراری از جنس جاودانگی و از جنس ابدیتــــــ.........

مهربانم! دیشب که قرآن را زمزمه میکردم به یک مکاشفه ای عظیم رسیدم آه... فهمیدم که تو در آفرینش از تبار سوره ی یاسینی، نسلت به باران می رسد،فهمیدم که تو زادۀ لحظه های شورانگیز مناجاتی

حالا دیگر قبله نمای دلم را به هر سو بگردانم تقلای جهت مهربانی تو را دارد.

و من به خودم می بالم کسی دایی مهربانم شده که حال درختان بلوط را همیشه می پرسد... قدم زدن در باغ های پاییزی لذت چشمان اوست... برادرزاده باران است ...، او حتی شبدرهای بی خویشاوند را هم از یاد نمی برد ...و به مردمان بی شعر هم سر میزند

---

پی نوشت1:دایی فرداد مهربانم! وقتی نام تو و یاد تو به میان می آید نمی توانم چشم در چشم واژه ها بدوزم و این از حقارت واژه های من و بلندی مهربانی شماست؛میدانم که بقچۀ دل مهربانت سراسر برکت است و قصور واژه های اندک فرهنگ لغت دلم را به بزرگواری خودش می بخشد چ بگویم دیگر؟... جز اینکه شرمسارم از اینهمه بزرگواری شما و حقارت منـ...

پی نوشت2: شیدا دو تار ، قلندر تار و رها دوربین نامهایست که دایی فردادم برای آنها انتخاب کرده است

پی نوشت3:تمام پست هاتونو که خووندم نمیدونم چرا این پست عجیب به دلم نشست حتی وقتی رفتم و پستهای بعد رو که خووندم باز مثل اینکه دلمو اونجا جا گذاشته باشم رفتم سراغش و دوباره و سه باره خووندمش،یه طورایی به خووندنش آروم شدم،البته الان دیگه این پسر کوچولو برای خودش مردی شده ها!