اولین پستِ نود و یک مزین به نام آخرین منجی

غروب جمعه گذشت و نیامدی... باشد!

نخواه اینکه جهانم پر از بدی باشد

 خـودت حسـاب بکـن، احـتـمـال آمـدنـــت

بـرای جـمـعـه‌ی بعـدی چه درصدی باشد؟!

کجاست قطعیّت جمـعه‌ای که مـیآیـی؟

چــقـدر بـایــد بـا جــمعه «شایدی» باشد؟

دوباره هـفتـه‌ی زجـرآوری شـروع شــده

بــر ایــن عــذاب نــبـاید که سرحدی باشد؟

نـبـــایـد آیــــا در جـاده‌هــــای آمــدنـــــت

نـشـانی از «تو» و از «آمدن» ردی باشد؟

کجاست جمعه‌ی سبزی که صبح آن مثلِ

هــمـان کـه حـرفـش را بـا دلـم زدی باشد؟

کجاست جمعه سبزی که بشـکـفد در آن

گلی که عطر و شمیم‌اش «محمّدی» باشد؟

 پی تشکر نوشت:بعضی وقتها اونقدر دچار احساسات می شی که نمیدونی چجور بیانشون کنی بخاطر همین دلت سخت میگیره و حس می کنی اونطور که باید و شاید دلت آروم نشده و حستو انتقال ندادی وقتی دوستانی به مهربانی بهار و طراوت شبنم داری که تولدت رو در اوج فراموشی ها به یاد دارند و برات تو کلبۀ قشنگشون جشن تولد میگیرن اما تو واژه های دلت اونقدر کم هستن و حقیر که نمیدونی چی بگی و چجوری تشکر کنی فقط خیلی آروم ساده مثل همیشه از ذوق بغض می کنی دو قطره اشک از چشمات میاد پایینو کمی سبک میشی بعد سعی می کنی بهترین واژه ها و کلمات رو برای انتقال حست انتخاب کنی اما باز هم دستان احساست پر از تهی می شود و فقط میتوانی بگویی: 

سایه بانوی مهربانم ، دایی فرداد عزیزتر از جانم ، نرگس خوشبویم ، داداش روح الله بزرگوارم ، فریناز نازنینم ، و سعیده دختر بارانم قد احساس من به مهربانی شما عزیزان نمی رسد مرا و واژه های محقرم را ببخشایید امید که در شادیهایتان جبران کنم  

چی بگم دیگه بخدا از خجالت و شرمندگی دارم اب میشم خودتون تا آخر خط رو بخوونین!!! 

در آخر از تمامی عزیزانی که به هر نحو در وبلاگ این دوستان و در وبلاگ خودم کامنت تبریک گذاشتند تشکر می کنم و امید دارم به شرط حیات بتوانم گوشه ای کوچک ازمحبت های بی دریغتان را جبران کنم