برسد به دست زندگی

میدانی پسرم؟ زندگی خیلی خوب است!... اصلا یک حالی دارد که نگو و نپرس...

تا خودت نیایی و لمسش نکنی درک نمی کنی چه میگویم!!!

از وقتی بابایی ات آمده و کنج این قلب جا خوش کرده زندگی باحال تر شده...

قبلترها شاید آنطور که باید و شاید زندگی را دوست نداشتم... اما دقیق از دومین روز آخرین ماه همین سالی که گذشت زندگی برای من معنا پیدا کرد... لبخندش شد نفس و چشمهایش شد زندگیِ من!

بابایی ات وقتیکه انتهای موهایم را در میان انگشتانش به بازی میگیرد و بعد دست آخر می بوسدش و میگوید:اینها شاهرگ من است و من یک تارش را با دنیا عوش نمیکنم... دلم میخواهد زمان از حرکت بایستد!

بابایی که لبخند تحویلم میدهد و میان خیل عظیم مهمانهای خانۀ عزیزجانش و تلاقی صدها نگاه حسرت بار دخترها و عاشقانۀ مادرها خودش را به من می رساند و میگوید:خسته نباشی خانوم گلم.تو عشقی بانوی قصه های کودکی هایم... دلم میخواهد زمان از حرکت بایستد.

یا همین دیشب و چندتای دیگر از دیشب های ماه رمضان که افطاری به خانۀ ما می آید و برایم خرما میگذارد و آرام طوری که کسی نشنود میگوید:شیرینی نگاهت طعنه میزند بر این رطبها... من دلم میخواهد زمان از حرکت بایستد.

یا سحرهای گاه به گاهی که من میرفتم خانۀ آنها و مامان جون سفره را می انداخت و صدایمان میکرد و من با نوازشهای آرام بابایی بیدار میشدم... دلم میخواهد زمان بایستد از حرکت سیالش!

یا وقتی سجاده ام را کنار سجاده اش کمی پایین تر پهن میکنم و سر اقتدا کردن بهش دعوایمان میشود و آخرش نمیگذارد و هر کداممان کنار هم اما فرادا نمازهایمان را میخوانیم،و بعد از نماز به هم لبخند میزنیم،دلم میخواهد زمان از حرکت بایستد

بله پسر گلم! زندگی یعنی همین لحظه ها و ثانیه ها که دلمان میخواهد یا تمام نشود یا دوباره تکرار شود. و چقدر حال دلمان خوب میشود وقتی یادشان می اُفتیم.

دلم میخواهد وقتی تو بیایی بسپارمت دست بابا که او عشق و مهربانی را یادت بدهد.میخواهم از بابا یاد بگیری که روزگاری اگر عاشق شدی چگونه عشق بورزی که همسرت وقتی یاد تو می افتد اشک در دیدگانش جمع شود از دلتنگی ات و لبخند بنشیند کنج لبهایش از عشق... یاد بگیری که مثل بابا مرد باشی. مث بابا آنقدر عاشق باشی که وقتی همسرت تو را دید بوی بهشت به مشامش برسد؛درست مث مامان!... 

و وقتی توی آغوشت آرام گرفت دلش بخواهد دنیا و زمین و زمان از حرکت بایستد درست مثل مامان.