دلم یک جاودانگی میخواهد

 

دلم میخواهد بنویسم از هر آنچه که دل خسته ام را تنگ خودش کرده... از هر آنچه که قلبم را اسیر بیقراری اش کرده... از کتف های زخمی ام که دیرسالیست نمک به زخمش دیده و دم نزده... دوست دارم بنویسم از زخم های دلم که هیچکس ندیده آن را... از اشک های شبانه... از بغض های فروخورده روزانه... از قرارهای دل و عقل... از بی قانونی دل... از هشدارهای عقل... از واژه های برجسته و پراکنده ذهنم... از واژه هایی که نمی توانم کنار هم بچینمشان... از آشفتگی ام... از کابوسهایم 

فقط دلم میخواهد بنویسم شاید آرام شود این بیقراری دل  

دلتنگم،مثل مادر بی سوادی که دلش هوای بچه اش را کرده ولی بلد نیست شماره اش را بگیرد 

مث آن سرباز روی دکل نگهبانی آن لحظه که به غروب دلتنگ جمعه خیره شده 

مث آن عاشقی که از معشوقش جدا گشته 

مث آن دختری که دلش هوای بابایش را کرده و هیچ منطقی نبودنش را نمی پذیرد 

دلم میخواهد بنویسم از شب بوهای خانه مادربزرگ... از بی بالی پروانه های باغچه حیاطش 

مدتهاست دلم شروعی تازه میخواهد... شروعی از جنس بهار 

از جنس شکفتن یک گل 

مدتهاست دلم میخواهد نگاهم بیقرار یک نگاه عسلی رنگ شود 

مدتهاست به خودم قول داده ام که دلم هیچ نخواهد اما شکست خورده ام

دلم میخواهد جاودانه باشم حتی اگر بمیرم 

ببخشید مرا اگر پراکنده گویی کرده ام... اینها همه اش از آشفتگی روح منست 

---

پی نوشت۱:تفاوتی ندارد خواب باشم یا بیدار زیباترین تصویر پیش چشمانم «تویی» 

پی نوشت۲:دلتنگی درد بدیست که درمانش فقط دیدار ست