نمی دانـم چـرا چندیـســت به شب ها خواب بر چشمم نمی بارد؟!

طبق معمول یه تک زنگ و کلید انداختم و درو باز کردم و رفتم داخل چشمم به حیاط افتاد برف مثل چلواری سفید تمام حیاط و تک درخت باغچه را پوشانده بود،یاد دوران کودکی ام برایم زنده شد و خنده بر لبانم نشاند. مثل همیشه به طرف طاقچۀ کوچک ته حیاط رفتم اما خبری از یاکریما نبود انگار به خاطر برودت هوا از آنجا رفته بودند؛ حیاط را دور زدم و وارد خانه شدم ناخودآگاه نفس عمیق و کشیدن رایحه خوش بهارنارنج خونه مادربزرگ به داخل ریه هات مادربزرگی که برات از تمام دنیا عزیزتره و نفساش بهت امید میده راهرو رو که رد کردم وارد هال میشم طبق معمول همونجای همیشگیش نشسته و داره نماز میخوونه بخاطر پادرد و کمر درد شدیدش نمازشو نشسته میخوونه آروم و بیصدا میرم پشت سرش میشینم و یه گوشه از چادر نمازشو می گیرم تو دستامو می بوسم و میذارم رو چشمام و اشکامو مهمون گلای چادرش می کنم همینکه سلام نمازشو میده تند صورت خیسمو پاک می کنم و میرم جلو و میگم:سلام بر مهربونترین مامانبزرگ دنیا قبول باشه مامانی!

با مهربونی نگام می کنه وجواب میده:سلام مریم گلم!قبول حق؛ تو ده دیقه میشه زنگ زدی چرا اینقدر دیر اومدی توو؟باز رفتی سراغ یاکریما؟ از اونجا رفتن بخاطر سردی هوا نمیگی سرما میخوری دختر خوب؟

صورتشو می بوسمو میگم الهی من قربونتون برم خودتون میدونین من چقدر اون یاکریما رو دوست دارم بعد بلند میشم و در همون حال میگم من برم لباسمو عوض کنم برمیگردم که تند دستمو میگیره و میگه:بشین مریم یه لحظه کارت دارم؛

دوباره سر جام میشینم و میگم:چیزی میخواین براتون بیارم مامانی؟ مهربونترین نگاهشو به صورتم می پاشه و میگه:مریم به من نگاه کن!

سعی می کنم آروم باشم و نگامو از روی گلای قالی برمیدارمو به چشمای مهربونش خیره میشم؛ بعد همونجور که سعی می کنه دقیق تر نگام کنه میگه: درسته چشمام دیگه درست نمی بینه و سو نداره اما نه اونقدر که حرف دلتو از چشمات نتونم بخونم،چی تو دلت میگذره مریم؟اینهمه غم از کجا اومد توچشمات؟ چیزی شده؟کسی چیزی گفته؟

ای وای من میدونستم بالاخره پی به بیقراریم می بره با تمام وجود سعی کردم آروم باشم و صدام نلرزه لبخند زورکی زدمو گفتم:آخه من قربون اون چشماتون برم باور کنین هیچی نیست مامانی همه چی آرومه همه چی عالیه همه چی خوبه!من خوبم دلم خوبــ...

ای لعنت به این بغض ناموقع و این اشکای دم مشکم

با دستای لرزونش اشکامو پاک کردو گفت: اگه من از دل بچه هام و نوه هام بیخبر باشم که به درد دربدری می خورم حالا خودت بگو چی شده؟

و من همچنان ساکت بودم حتی خودمم نمی دونستم چه مرگمه؟!چرا اینقدر به قول خودش غم؟!بعد سرشو آورد جلو و آروم گفت:این حس تو چشمات داره به من میگه هنوزم که هنوزه مثل اون روز بارونی مریمِ من عشق صاحبخونه دلش شده درسته؟

و اینبار دیگه طاقتم طاق شد و بیقراتر از قبل سرمو گذاشتم رو پاهاشو هق هق گریه من بود که سکوت آروم اتاق رو بهم زد

و داشتم به این می اندیشیدم:آیا به واقع هنوزم که هنوز است من عاشق شده ام؟

نمی دانـم چـرا چندیـســت بی وقفه
دلـم در بارگاه سینه می لـــرزد
چه حالی در میان چشم من پیداست
 که پیش روی من آیینه می لرزد

نمی دانم چرا چندیست دستانم 
پر از سرمای سوزان زمستانیست
نمی دانم چرا ژرفای احساسم 
پر از اندوه و حسرت های پنهانیست

به شب ها خواب بر چشمم نمی بارد 
و تا صبح از شرار غصه می سوزم
نگاه اشک ریز و غرق رازم را
به چشم ساکت دیوار می دوزم

  مرا ای کوچه های سرد در یابید

منم خاکستری در پیشگاه باد

منم افسانه ای از ذهن ها رفته 
منم ته مانده خاموش یک فریاد