بازگشت مسافرم از سفر...

نم نم باران بود و هوای آمدن مسافر از سفر بهشتـ...

بوی بهشت می آمد... بوی شقایق... بوی حرم... بوی سیب...

دیدمش... پشت شیشه های اتوبوس برایمان دست تکان داد و چشمانمان پر از اشک شد

همه پر کشیدن به سویش من اما... همانجا خشکیده بر جای ماندم... مسافران یکی یکی در آغوش عزیزانشان دیدار تازه میکردند و مسافرِ دلخستۀ من هم ...

در میان پروانه هایی که به گردش می چرخیدند چشمان مهربانش را گرداند و مرا در میان انبوه جمعیت پیدا کرد... 

چادرم در میان مشت های گره کرده ام چروک شده بود و اشک بود که در تار و پودش گم میشد... آهسته و لرزان قدم برداشتم... زانوانم میلرزید و سکندری میخوردم... 

آخرین لحظه یک قدم مانده به عشقــ... 

تاب نیاوردند و یاری ام نکردند... زانو زدم... 

آخرین قدمش را پُر شتاب برداشت و در آغوشم گرفت و بغض بود شکست و سد اشک ها هم... سر بر شانه اش هق هق گریه امانم را برید

-:رسیدن بخیر عموی مهربانم... زیارت دلت قبول!!!

-:قولت یادت رفت مریمی؟؟؟

-:نه از شوقه دارم گریه می کنم فداتون بشم!

نفس عمیق کشیدم و مست شدم از بوی بهشتی حضورشـ...

---

پی نوشت نفس عمیـــــــــــق: دود این شهر مرا از نفس انداختـــ ه است... به هـ ـــوای حرم کربُ و بّلا محتاجم

پی نوشت نگاه:در میانۀ میدان نگاه ها هم که باشی.... هزاران هزار چشم هم تو را بپایند... دلت که عاشق باشد... در می یابی بی تابی یک جفت نگاه به طعم عسل را... وقتی او هم پا به پای تو... شانه به شانه ات... بی خیال دردها و طعنه ها... چشمانش از نم اشک پر و خالی میشوند و قرمزی خون هم حتی ذره ای از زیبایی و غرورش کم نمیکند... چشمانت دلم را اسیر کرده است انگار!!!