تقصیر من چه بود که برادر نداشتمـــ...

 

روضه خوان نیستم شعر هم نمی دانم اگر خواندید و دلتان شکست و اشکی گریخت از دیدگانتان این بنده ی سراپا تقصیر را هم از دعای خیرتان فراموش نفرمایید

ظهر عاشورا و خواهری که دنبال برادر از کنار تن های بی سر عبور می کند و ناگه از جسم چاک چاکی فریاد می آید:خواهرم بیا برادرت منم       و زینب وحشت زده با برادر سخن می گوید 

آبی که تر نکرد لب تشنه ی تو را
حالا نصیب خاک مزارت شده اخا

دیروز بود؟ همینجا سرت شکست؟
اینجا دل من و پدر و مادرت شکست

دیروز بود که به گودال رفتی و ...
از پشت، نیزه خوردی و از حال رفتی و ...

از تل زینبیه رسیدم که وای وای ...
بالا سرت نشستم و دیدم که وای وای ...

نیزه ز جای جای تن تو در آمده
حتی لباسهای تن تو در آمده

جمعیتی که بود به گودال جا نشد
یک ضربه و دو ضربه...  ولی سر جدا نشد

دیدم کسی حسین مرا نحر می کند ...
آقای عالمین مرا نحر می کند ...

من را ببخش دست به گیسوی تو زدند ...
من را ببخش چکمه به پهلوی تو زدند ...

فرصت نشد ز خاک بگیرم سر تو را
فرصت نشد در آورم انگشتر تو را ...

می خواستم ببوسمت اما مرا زدند
ناراحتم کنار تو با پا مرا زدند ...

بین من و تو فاصله ها سد شدند - آه
با اسب از روی بدنت رد شدند - آه ...

در شهر کوفه بود که بال و پرم شکست
نزدیک خانه ی پدریّ ام سرم شکست ...

وای از عبور کردن مثل غلام ها
وای از نگاههای سر پشت بام ها ...

باور نمی کنی که سرم سایبان نداشت؟!
در ازدحام، محمل من پاسبان نداشت؟! 

تا شهر شام رفتم و معجر نداشتم
تقصیر من چه بود؟ برادر نداشتم ...  

---

 پی نوشت مریم:به یادتون هستم... اما  چه کنم که روحی داغون و آشفته نمیگذارد باشم... دلم برای همه تون تنگ شده... چه اونایی که به یادم بودین واحوالم رو پرسیدین چه اونایی که ... بگذریم 

دعا یادتون نره... 

یا علی