من را به خاک سپرده اند امروز

بخدا که من فقیرم و واژه ندارم و نمیدانم، مگر میشود از عشق نوشت آنهم از قلم سیاه دل من... مگر میشود از جنون نوشت... شرط جنون عاشقیست و شرط عاشقی رسوایی است... در عشق باید رسوا شد... باید مجنون باشی...لیلا شدن که کاری ندارد... اما مجنون شدن تو را به اوج می کشاند... امروز من عاشق شدم... میزبان بودم... مهمان شدم... امروز برای اولین بار لحظه قلم گرفتن وضو داشتم و با عشق می نوشتم... امروز من لیلا بودم مجنون شدم... امروز من... مریم را به خاک سپردم... امروز من خواهر سه مجنون بودم و برایشان هروله میکردم... امروز من آواره بودم آواره آواره... آواره

شهر کوچک و خلوت و آرام من امروز نه میزبان بل مهمان سه شهید گمنام بود مگر نه آنکه آنها خود صاحبخانه اند امروز همه برادر بودند و خواهر... امروز همه بابا شدند و مادرها با قدی خمیده چادر به سر مادری کردند در حق این سه عزیز؛ امروز روز عشق بود...

دلم گرفته،بازم چشام بارونیه،وای،وای،وای

خبر آوردن بازم تو شهر مهمونیه،وای،وای؛وای

شهید گمنام سلام،خوش اومدی،مسافر من،خسته نباشی پهلون

شهید گمنام سلام،پرستوی مهاجر من،صفا دادی به شهرمون

وقتی رسیدی همه جا بوی خوش خدا پیچید،تو مگه کجا بودی؟

وقتی رسیدی کوچه ها نسیم کربلا رسید،تو مگه کجا بودی؟

وقتی رسیدی همه جا عطر گل نرگس اومد،مگه با آقا بودی؟

وقتی رسیدی همه اشکا مثل زهرا(س)می چکید،تو مگه کجا بودی؟

شهید گمنام،دوباره زائرت شدم،وای،وای،وای

شهید گمنام،بازم کبوترت شدم،وای،وای،وای

شهید گمنام بگو،بگو به من حرف دلت رو،تا کی می خوای سکوت کنی!

شهید گمنام بگو،پس کی می خوای فکری برای بغض توی گلوت کنی؟

راستی هنوز مادر پیرت تو خونه منتظره،چرا اینجا خوابیدی؟

راستی مادر نصفه شبا با گریه از خواب می پره،چرا اینجا خوابیدی؟

راستی بابات چند ساله دق مرگ شد و عمرش سر اومد،خدا رحمتش کنه!

راستی کسی نیست مادر و حتی یه دکتر ببره،چرا اینجا خوابیدی؟

خودم می دونم،شرمنده پلاکتم،وای،وای

مدیون اشکِ فرزند بی پناهتم،وای،وای

حق داری هر چی بگی،تازه دارم کنار قبرت فکر دقایق می کنم!

حق داری هر چی بگی،به روم نیار گلایه هاتو خودم دارم دق می کنم!

باشه دیگه کل وصیت هاتو اجرا می کنم،تو فقط غصه نخور!

باشه دیگه دعا برا یوسف زهرا می کنم،تو فقط غصه نخور!

باشه دیگه کاری برا غوغای محشر می کنم،تو فقط غصه نخور!

تو فقط غصه نخور،تو فقط غصه نخور،تو فقط غصه نخور!

بیقرارتر از آن هستم که بخواهم بغض را پنهان کنم و حرفی بزنم، بخدا که من ... نه "منیت" را باید کنار گذاشت بخدا که این حقیر دلش آنقدر گرفته که حتی نمی تواند نفس بکشد... آنقدر دلش پر از غصه هست که نمی تواند حتی واژه بچیندو جمله بسازد... آخر مگر از عشق هم میشود نوشت؟؟؟ حتی واژه هایش مقدسند، امروز اینجا شهر ما عاشورا بود... مگر نه اینکه کل یوم عاشورا... امروز اینجا کربلا بود... مگر نه اینکه کل ارض کرب و بلا... امروز دلها مث بید با باد عشق می لرزید... امروز اینجا هیچکس من نبود... همه ما بودیم ... دریا بودیم... اقیانوس عشق بودیم...

همه مادر بودیم... زینب بودیم... لیلا بودیم... رباب بودیم... امروز همه مجنون بودند...

خلاصه کنم مردم... امروز همه مجنون بودند... روز روز دیوانگی بود و عشق...

امروز من عاشق شدم... آه مرا هم به خاک بسپارید