پارانویا

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن!

دارم کم کم این فیلم را باور میکنم

و این سیاهی لشگر عظیم

عجیب خوب بازی می کنند

در خیابان ها

کافه ها

کوچه ها

هی جا عوض میکنند و

همینکه سر برگردانم

صحنه بعدی را آماده کرده اند

از لابه لای صحنه های نمایش

                             بیرونم بکش

برفی بر پیراهنم نشانده اند

که آب نمی شود... از کلماتی چون خورشید هم استفاده کرده ام

نشد

و این آدم برفی درون

که اسکلت صدایش می کنند

عمق زمستان است در من

اصلاً از عمق تاریک صحنه پیدایم کن

از پروژکتورهای روز و شب

از سکانسهای تکراری زمین خسته ام!

دریا را تا می کنم

میگذارم زیر سرم

زل میزنم

          به مقوای سیاه چسبیده به آسمان

و با نوار جیرجیرک به خواب می روم

نوار را که برگردانند خروس میخواند

***

از توی کمد هم شده پیدایم کن

می ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند

یا گلوله ای در سرم شلیک

بعد بگویند

" خب نقشت این بود"

شعر از گروس عبدالملکیان

---

پی نوشت دوری:خبرنامه وبلاگم خبر از بروز شدن دایی فرداد رو میداد؛ تند و سریع رفتم وبلاگش... که کاش نمی رفتم... تمام اونشب من شد بغض و آه و کابوس... هنوز از شوک رفتنش در نیومدم... هنوزم فک میکنم یه قایم باشک وبلاگیه و به این زودیا بر میگرده... اونقدر تو وبلاگش به آفتابگردونای به بار ننشسته اش خیره شدم که چشمام از زور درد می سوزه... اما گریه نکردم چون می دونم دایی دوست نداره گریه کردن رو... این رفتنش رو اصلا دوست ندارم و میدونم اوج خودخواهیه اگه بگم نرو بمون چون صلاح کارشو خودش بهتر میدونه

فقط اینو میتونم بگم که دایی فردادم... هر جا هستین شاد باشین و سلامت... من تا آخر عمر وبلاگ نویسیم منتظر بازگشتتون می مونم... میدونم که بر میگردین... اینو دلم میگه

پی نوشت بیقراری: هنوز از شوک رفتن ناگهانی دایی فرداد در نیومدم که گل نرگس بلاگستان هم از رفتن نوشته... من نمی دونم این چه موجیه که اپیدمی شده و همه عزم رفتن کردن...

گل نرگسی مهربونم....اینو بدون که سرای تو، نگاه منحصر به فردت، و اون دل مهربونت مامن آرامش دل خستۀ منه... حرف از رفتن نزن که دلمون بدجور میگیره بانو

د یشب نوشت: سر یه دو راهی سخت اما شیرین قرار گرفته ام.... دعا کنین بتونم بهترین رو انتخاب کنم...