باز ناله ای و ...

                

باز ناله ای... باز فریاد بیصدایی... باز دلی... 

باز سه تار و ساز ناکوک و دو- ر- می- فا-سو-لا-سی ِ عاشقانه ای... 

باز حد نهایت بغض صدا و باز نالۀ مرغ سحری 

باز چرخش هذیان وار صور بر مداری... 

باز دلی و باز عشقی...باز شعلۀ در قفس و آهی از دمی آتشین... 

باز خیسی کاغذ و سرپیچی قلمی و سیاهی نقطه ای،سه نقطه ای... 

باز لایعقلم کرد این مرغ سحر و این "تو" 

باز انتظار هرم نفسهای تو در گوشه جهان دلمـ...

دست می کشم بروی سیمهای لرزان سه تار...

صدایی آهسته در گوش جانم می پیچد.

و من به انتحار واژه های ذهنم می اندیشم...

که در سکوت مطلق چشمانم همراه اشکهایم...

خودشان را از ذهنم به تهِ ته دلم پرت می کنن... و بعد در میان همهمه بی بازگشتشان ناپدید می شوند

نت های دلم را گمـ کرده ام...کجا گذاشته ام آنها را؟...

چگونه کوک کنم سازم را...ساز ناکوک دلم را چ کنم؟؟؟

با این لبخند گلایه آمیزم مگر میشود ساز دل را کوک کرد؟!

زخمه بر ساز زنم که چ شود!!!...که آبروی نداشته ام بر باد رود؟

زمهریر واژه هایم...خموشی فریاد اسیرم...سرو پندار بی کسی ام را

زخمه بر ساز کنم...با اشکهای ساز چ کنم؟!

سوگند به جوهر دلتنگی ام...

سوگند به سبزینۀ تمنای خواستنت...

سوگند به محبت تو...

که همۀ عشق ها خواهش جنون است....

---

پی مریمی نوشت:گرچه از بال پروانه خیالم عطر دیدار تراوید... گرچه فاصله ها بی کینه در آغوش هم لغزیدند...گرچه نقره فام دل یکباره شوق خواستن شد... و فریاد سکوت عریان از ازدحام تنهایی... اما باز... انگشتانم بروی زنگار تلخ آیینه دل نرم لغزید.

پی ذوق نوشت:آخیش...بالاخره داداش مهردادیِ من بعد از سی و دو روز؟؟؟؟؟؟ یکی از اون دادمهرهای نابشو گذاشت...جونم داداش