اے حرمت ملجأ درماندگان...

تو نبودے اشک واره ے گونہ هایم را بہ کدام صحن و سرا متبرک می کردم؟

تو نبودے رمق پاهایم را بر سنگفرش هاے کدامین خانہ ارزانی می کردم؟

تو نبودے دل بہ قربِ کدامین سقاخانہ ے آشنا می سپردم؟

فداے رقص بیرق سبزت بر کرانہ ے آسمان

کرامتت نبود،بخیل می شدند بذرهاے سرخ ِ روئیدنم..

تو نبودے،درد و تنهایی و خستگی و آوارگی و بی خانمانی می کشت مرا..

دو قطره اشک سُر می خورد و می ریزد..گره اے،پنجره اے،صحن و سرایی..

کسی مرا بہ ضامن دلم برساند..بہ انیس نفس هاے غصہ دارم..بہ طبیبم..

---

پی نوشت دوست:این پست برای دل زندگی که اینروزا دلش بدجور هوای مشهدالرضا رو کرده،ایشالله قسمتت بشه خانم گل