سلام،بهانه...

تو خودت بهتر از همه می دانی که چقدر این روزها دل ما آدم ها مثل هوای شهرمان گرفته است

خودت بهتر میدانی که چقدر دلمشغولی های دنیا ما را از تو دور نگه داشت

خودت میدانی که جز تو نیست امیدم

جز تو ندارم چاره ای...

برای همین...

آمده ام روبه رویت ایستاده ام

راستی گفتی کدام سمت بروم به تو می رسم؟! مستقیم؟!

ایستاده ام وپنجره دلم را به سویت باز کرده ام؛ میخواهم کمی از هوای گرم و عاشقانه ات را به دلم بدهی

چند دقیقه ای ...

 لحظاتی...

نه روزهاست... نه...

ماهها هم نیست...

اصلاً حسابش از دستم در رفته است که مدتهای مدیدیست که خسته ام درمانده ام بیچاره ام گرفتارم و بی کس

میخوام بخوانمت دوباره  از نو از ته ته دل و تو گوش بدهی مثل همیشه آرام و عاشقانه

نه مهربانترینم نیامده ام به گله و شکایت نیامده ام تا از خستگیهایم به تو گویم

آمده ام تا با تو شبی عاشقانه داشته باشم پشت همین پنجره

عزیزدلها!!!

دلم میخواهد لبخندت را ببینم تا جدا شوم از زمین و پرواز کنم به سوی چشمان تو و اوج بگیرم تا آسمانت

میخواهم گرمای دستان پرقدرتت را به سردی دستان ضعیف و لرزانم ببخشی تا ترسهایم بریزد

خدا...خدا...خدا

میخواهم تکرارت کنم

آنقدر که آرام جانم بشوی

---

پی مریمی نوشت:این عصرهای بارانی ِ بهاری ،

عجـیب بـوی نـفس هـای تـو را می دهـد ...!
گـوئـی ... تـو اتـفاق می افـتی؛
و مـن دچـار می شـوم ...
تـمام " مــن" دارد "تـــو" می شـود ... بـاور مـی کنـی؟