و آن هنگام نام مقدس خدا را صدا زد!

بعد از واقعۀ بت شکنی ابراهیم، و اقرارش در برابر نمرود قرار بر این شد که او را به جرم این امر به آتش افکنند. براى اجراى این تصمیم، قرار شد حصارى بلند بنا نهاده، در آن آتشى عظیم فراهم آورند تا ابراهیم(علیه السلام)را در میان انبوهى از آتش بیندازند

به این منظور، آن ها ابراهیم را براى مدتى زندانى کرده، به گردآورى هیزم مشغول شدند. هیزم ها را در بناى یاد شده انباشته، آن را آتش زدند؛ آن گاه از آن جا که توان نزدیک شدن به آتش نبوده،ابراهیم را دست بسته در منجنیق نهاده، به درون آتش پرتاب کردند. نمرود و همراهان وى در جایگاهى که از پیش براى آنان تهیه شده بود، حاضر شده، تماشاگر ماجرا بودند. بر اساس روایات، آرامشى وصف ناپذیر بر ابراهیم حاکم بودو ملائکه الهى و دیگر موجودات، رهایى ابراهیم(علیه السلام)را از خداوند متعالى مى طلبیدند. همه موجودات ملکوتی نگران ابراهیم بودند، فرشتگان آسمانها گروه گروه به آسمان اول آمدند و از درگاه خدا درخواست نجات ابراهیم ـ علیه السلام ـ را نمودند، همه موجودات نالیدند، جبرئیل به خدا عرض کرد: «خدایا! خلیل تو، ابراهیم بنده تو است و در سراسر زمین کسی جز او تو را نمی‎پرستد، دشمن بر او چیره شده و می‎خواهد او را با آتش بسوزاند». خداوند به جبرئیل خطاب کرد: «ساکت باش! آن بنده‎ای نگران است که مانند تو ترس از دست رفتن فرصت را داشته باشد، ابراهیم بنده من است، اگر خواسته باشم او را حفظ می‎کنم، اگر دعا کند دعایش را مستجاب می‎نمایم». جبرئیل هنگام سقوط ابراهیم در آتش، به امر خداوند بر اونازل شد وآمادگى خودرا براى هرگونه کمکى که ابراهیم بطلبد، اعلام داشت؛ اما ابراهیم سر باز زد و گفت: از غیر خداوند درخواستى نخواهد کرد و این یکى از ادله خلت ابراهیم(علیه السلام)به شمار مى رود.

آسمان نیز به سخن آمد و به خداوند گفت:بار خدایا من آسمانی وسیعم و میتوانم تمام ابرهای دنیا را در دلم جمع کنم و بر این آتش ببارانم تا بهترین بنده ات را از این آتش سوزان نجات بخشم و اما خدا همان پاسخی را که بر جبرییل فرموده بود بر آسمان نیز تکرار نمود

و اینبار زمین به سخن آمد:بارخدایا برگزیده ترین مخلوقت که بروی من گام می نهاد در این آتش خشم کافران خواهد سوخت اگر اذنم دهی تمام خاکهایم را جمع می کنم و بروی آتش میریزم تا به امر تو آتش خاموش گردد و ابراهیم نجات یابد و خدا باز همان پاسخ را به زمین عرضه داشت

باد بیقرار به سوی خدا دستانش را قنوت گرفت و گفت:ای خدایی که امر همه آسمانها و زمین در دستان توست مرا رخصتی ده تا تمام بادهای جهان را به یاری بطلبم و آتش را نابود سازم و باز خدا پاسخ قبلی را تکرار کرد

ابراهیم وقتی وارد آتش شد با آرامشی شگرف و عمیق به دعا مشغول گشت:«یا الله یا واحد یا احد یا صمد یا من لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفوا احد نجنی من النار برحمتک؛ ای خدای یکتا و بی‎همتا، ای خدای بی‎نیاز، ای خدایی که هرگز نزاده و زاده نشد، و هرگز شبیه و نظیر ندارد، مرا به لطف و رحمتت، از این آتش نجات بده»

جبرئیل در فضا نزد ابراهیم آمد و گفت: «آیا به من نیاز داری؟» ابراهیم گفت:«به تو نیازی ندارم ولی به پروردگار جهان نیاز دارم. »جبرئیل انگشتری را در انگشت دست ابراهیم نمود، که در آن چنین نوشته شده بود: «معبودی جز خدای یکتا نیست، محمد (ص) رسول خدا است، به خدا پناهنده شدم، و به او اعتماد کردم، و کارم را به او سپردم». ابراهیم به درون آتش پرتاب شد؛ ولى خداوند سبحان، او را از آتش رهانید: «فأنجـه الله من النار» ترجمه: ولى خدا او را از آتش نجات بخشید. (عنکبوت/24)در همین لحظه فرمان الهی خطاب به آتش صادر شد: «یا نار کونی بردا؛ ای آتش برای ابراهیم سرد باش». آتش آن چنان خنک شد، که دندانهای ابراهیم از سرما به لرزه در آمد، سپس خطاب بعدی خداوند آمد:« و سلام علی ابراهیم»

---

پی لبیک نوشت:وقتی خواهری تو را به نوشتن گلستانی از آتش دعوت می کند حاضری تا این وقت بامداد سهل است تا صبح بنشینی و بنویسی تا خجل چشمان مهربانش نشوی اما باز هم کم می آوری در برابر آنچه دیگر دوستان نوشته اند

منِ بی بضاعت و فقیرِ واژه ها، شده ام گنجشک داستان ابراهیم خلیل، که در منقار کوچکش قطره ای و شاید هم کمتر آب بروی آتش ریخت کسی از او پرسید آتش به این شرارت را نمی بینی که تا عرش خدا بالا رفته؟ چگونه می اندیشی که می توانی با این ذره آب آتش را خاموش کنی؟ و گنجشک گفت:میدانم که نمی توانم حتی ذره ای کوچک از این آتش را خاموش کنم اما لاقل دلم آرام است که در توانم توانستم کاری برای پیامبر خدا کرده باشم

کوچکی و حقارت قلمم را می بخشایی بانو؟؟؟