داستان من چیه؟

راستش مدتها بود که میخواستم از خودم بگم... بارها بوده وقتی دنبال موضوعی برای نوشتن می گشتم انگشت اشاره ام رو به خودم بود و بارها دلم میخواستم از "مریم" ای که تقریبا چهار ساله اینجا داره می نویسه، نفس می کشه، می خنده، غصه میخوره، اشک می ریزه، شادی می کنه و ... بهتره بگم زندگی میکنه براتون بنویسم و حالا چه فرصتی بهتر از این که دعوتی* رو بپذیرم  و به آرزوی چندین ماهه ام برسم 

خب بریم سر اصل مطلب: 

من مریمم، یه مریم مث همۀ مریمای دنیا، پُر از حس های مختلف و آخرش یه طعم گس مونده ته دل 

راستش رو بخواین خیلی خیلی از اسم خودم خوشم میاد،طوریکه میگم کاش میشد اسم دخترم رو بذارم مریم :دی 

توی آخرین روز زمستون شب آتیش ترقه و فشفشه و در اوج سال تحویل و عید به دنیا اومدم... 

شاید بخاطر همینه زمستون رو دوست دارم... شایدم برا اینکه من به شدت از گرما زبونم و خیلی راحت با سرما ترین هوا کنار میام زمستون رو دوست دارم نمیدونم شایدم برا سفیدی فوق العادۀ برف باشه... نمیدونم...  

بچگیام به بازی و مدرسه و یه خاطرۀ خیلی خیلی تلخ (فوت خواهرم :(( ) گذشت 

یادمه از همون بچگی حس مسئولیتم خیلی زیاد بود! و همیشه توی بازیا من نقش مامان بازی میکردم، یه مامان با یه دنیا مسئولیت و عشق به بچه هاش!!! :))) 

نوجونیم هم هی پُر بود از دوستهای فوق العاده خوب و دوست داشتنی که هنوزم با همیم... معمولی گذشت 

بعد از اون کنکور و علاقۀ شدید به رشتۀ جامعه شناسی و قبول شدن بعد از دو سال همون رشته ایی که خیلی دوستش میداشتم... و دانشگاهی که خیلی سریع به سرعت برق و باد گذشت!!! 

خاطره ای از دانشگاه ندارم جز پیدا کردن چندتا دوست فوق العاده دوست داشتنی و عالی و مهربون... که بعضیاشون الان یا ازدواج کردن یا در حال تحصیلن یا نی نی دارن حتا! :)

فوق العاده آدم ساده ای هستم... بارها شده کسی حرفی رو به طعنه و کنایه بهم گفته و من از رو سادگی برداشت دیگه ای کردم، و اون حرف رو به خودم نگرفتم... البته فقط و فقط از رو سادگـــی، بعدش که فهمیدم طرف چی گفته دربرابرش سکوت کردم 

شاید تعریف باشه که بگـــم آدم مهربونی هستم و بیش از حد هم مهربونمـ... اما بارها و بارها شده چوب سادگی و مهربونیم رو خوردم اما دست بردار هم نبودم... گاهی از دست خودم و این اخلاقم غصه ام میگیره اما کو گوش شنــــــوا؟! :دی 

بارها شده کسی غیر عمد و حتا عمدی دلم رو شکونده اما من دربرابرش یا سکوت کردم و یا اگه خودش عذرخواهی کرده خیلی راحت بخشیده ام!... لقبِ : "دیر قهر و زود آشتی" رو بهم دادن حتا!!! :)))) 

سادگی در ظاهر و لباس پوشیدنم هم هست... اصلا برام مهم نیست که لباسم مورد پسند دیگران باشه یا نه (که با وجود سادگیِ اکثر لباسهام نود و نه درصدشون مورد پسند دیگران قرار گرفته)... سادگیِ لباس و همینطور راحت بودن و خوش پوش بودنش برام مهم تره، اصلن دوست نداشتم ظاهرم طوری باشه که جلب توجه کنم،چه مجردی هام و چه الان در حد یه آدم معمولی تمیز و مرتب و ملایم آرایش میکنم ، برای جشن نامزدیِ خودم آرایشگرم پُرسید چجور آرایشی رو دوست داری؟ من اینقدر بر سادگیش تاکید کردم که همۀ مهمونا می گفتن با وجود ملایم بودنش خیلی هم قشنگه 

من اعتقاد دارم که ماندگاری و جاودانگی هر چیزی توی سادگیشه! و به خودم هم ثابت شده... 

یه اخلاق دیگه ای هم که دارم اینه که آدم برونگرایی هستم... توی هر حسی که باشم؛خوشحال، ناراحت، عصبانی ... هر حسی که باشم و هر چقدر بخوام ظاهرم رو ریلکس و خنثی حفظ کنم نمیشه و میشه قصۀ "رنگ رخسار خبر دهد از سر درون" ... یعنی به طرز وحشتناکی از این اخلاقم متنفرمـ... بهتره بگم دلم همیشه کف دستمه!!!

چیزی که خیلی برام سخت و غیرقابل تحمله "تهمت زدن" و "توهین و تحقیره"... فرقی نداره؛ چه کسی منو تحقیر کنه و یا تهمتی بزنه و چه دیگران رو تهمت بزنن و یا تحقیر کنن؛ به نظرم هر کسی یه امتیازای داره و وجودش برای خدا عزیزه پس لزومی نداره ما با حرفهامون و یا حتی با نگاهِ بدمون تحقیرش کنیم... و یا کاری رو که مطمئن نیستیم انجامش داده رو بهش نسبت بدیم. 

شاید باورتون نشه اما از طلا و جواهرات و هر چیزی که به قولی ارزش مادی داره  متنفرم... 

اگه روز تولدم یکی بهم طلا کادو بده و یکی دیگه کتاب یا یه شاخه گل حتا من از اونیکه کتاب رو بهم داده بیشتر ممنون هستم... 

آدم فوق العاده اجتماعی ای هستم... هر جایی که پا بذارم یکی دوتا دوست پیدا می کنم حتماً... 

با آدم بزرگا آدم بزرگم... با بچه ها بچه ام... با هر کسی مث خودش هستم اخلاق خودم رو هم دارم 

به حریم خودم و دیگران فوق العاده حساسم و به طرز عجیبی حرمتها و حریم ها برام مهم هستن... 

صبر رو در حد خودم (کمه :دی) دارم... اما خدا نکنه کسی نسبت به حریمم بخواد بی احترامی کنه اونوخته دیگه من اون آدم مهربونه قصه نیستم... می کُشمش و عواقبش رو هم به جون میخرم...:)))) 

آهان تا پای جون هلاک رفیقم... اما اگه بفهمم این علاقه و دلبستگی یه طرفه اس رابطه رو سر جیک ثانیه کاتــــــ  می کنم 

بچه ها رو دوست دارم... البته تا قبل از به دنیا اومدن هلینا هیچ کدوم از بچه ها رو دوست نداشتم و با خودم عهد بسته بودم ازدواج میکنم اصلن نی نی نمیارم (اصلن تا مدتها یکی از شروط ازدواجم بود حتا :دی) اما کم کم بعد از هلینا انگار بچه های دیگه هم جلو چشمام جون گرفتن... الان عااااااااااشق بچه ها هستم... خواهرزادۀ اقای همسری رو چنان میگیرمش تو بغلم و میچلونمش که گریه اش میگیره و برعکس قدیما به آقای همسری میگم باید چارتا!!!!!!!!!!! نی نی داشته باشیم دوتا پسملی دوتا دخمل گلی :دی ... اسماشون رو هم انتخاب کردم حتی:))) که البته ایشون میگن همون یه دونه هم زیادیه...:( 

به عقاید و اعتقادات دیگران خیلی احترام میذارم... به هیچ وجه دوست ندارم کسی رو مسخره کنم به خاطر اعتقاداتش و و معتقدم عقاید خودم برای خودم هستش و لزومی نداره به کسی تحمیلش کنم... 

عاشق هنرم و موسیقی رو بیشتر دوست دارم و دلم میخواد یه ساز (ترجیحاً سه تار) رو به طور حرفه ایی یاد بگیرم... به عکاسی هم علاقه دارم و دلم میخواد از هر چیز و جایی که خوشم میاد عکس بگیرم و یادگاری برا خودم حفظش کنم 

به طرز دیوانه ای از بارون و قدم زدن زیر بارن خوشم میاد... حتا عواقب بعدیش مث سردرد و سینوزیت و سرماخوردگیش هم به جون میخرم... 

آب رو دوست دارم... اصن شنیدن صدای برخورد آب با سنگ های وسط رودخونه منو مجنون می کنه... برا همین زیاد میرم استخر... آب برام یه آرامش داره که هیچ چیز و هیچ کسی نمیتونه این آرامش رو بهم هدیه بده... 

آشپزی رو هم دوست دارم و خیلی خیلی لذت میبرم که یکی از دست پختم تعریف میکنه و خوشش میاد 

هیچ وقت دوست ندارم کسی ازم دلخور باشه... و همیشه دوست دارم همۀ آدما از من راضی باشن که این یعنی به جنون رسیدن محض :| 

هیچ وقت به هیچ وجه تحت هیچ شرایطی نمی تونم از کسی متنفر باشم و نهایت حس بدی که نسبت به یکی که با من دشمنه داشته باشم اینه که نسبت بهش حس خنثایی دارم... 

متاسفانه آدم فوق العاده حساسو احساساتی ای هستم و دوست ندارم کسی بخاطر من به سختیو مشقت بیفته... حتی اگه وظیفه اش باشه!!! 

مونده هنوز باز از مریم بگم اما نه من وقت دارم نه شما حوصلۀ خووندن... بذاین شاید بعدها بازم براتون بگم از قصۀ دل مریم 

---

پی نوشت(*): رفته بودم تا به قاب خانوم لبخند نگاهی بندازم که دیدم از داستان حانیۀ قصه نوشته و بعدش همینجوری کوچه به کوچه و کلیک به کلیک رفتم و تا رسیدم به "اینجا دنیا مال من است" و دلم خواست من هم داستانم را بنویسم 

 + داستان شما چیه؟؟؟ شما رو هم دعوت میکنم به این بازی قشنگ وبلاگی