ـــــــــفر به ناکجـــــــاآباد!!!

مدتی ست که دلم میخواد نباشمـ... نه اینکه بمیرمـ یا بروم از اینجا... نهـ... دلم میخواهد بروم جایی که هیچ کجا نیست

شاید همانجا که به قول معروف به آن میگوند "ناکجا آباد"...

جایی که نه این دنیاست... نه حتی آن دنیا... نه جزیره ای دورافتاده... نه بهشت... و نه جهنم...

جایی شاید شبیه شهر پشت دریاهای سهراب...

یا جایی شبیه یک خلسۀ آرام و بی پایان...

جایی که هیچکسی نباشد... خودت باشی و تنهایی ات...

و خدای مهربانت...

جایی که نه دروغ باشد... نه تهمت... نه غیبت... نه ریا... نه قضاوتهای الکی... نه اشکهای تمساحی... نه زبان بازیهای بیخود... نه نگاه های معنادار... نه بغض های کینه ایی... نه...

جایی که شبیه هیچ کجا نیست...

سکوت هست و سکوت و سکوت...

آرامشی از جنس ابدیت...

و لحظه های متبرک به نام و یاد خالق...

و نفسهای عمیقی که ذره ذره زنده ات میکند...

ذره ذره تو را که در هزار توی همۀ امواج منفی روزمرگی هایت گم شده ای پیدا میکند...

همان خودِ گمشده ات...

جایی که لبخند پُرمعناترین لغت فرهنگستان هستی باشد...

و دل پُر باشد از مهربانی و عشق و محبت...

چند روزی که آنجا را خوب زندگی کردی و نفس کشیدی...

و حتی ذخیره کردی برای روزهای مبادای زندگی ات...

با کوله باری از خوبی ها... لبخندها... مهربانی ها... عشق ها... و امیدها بازگردی...

سوغاتیِ سفرت برای عزیزانت قلبهایی پُر از بخشش و گذشت و سخاوت باشد...

و مهم تر از همۀ اینها... ره آورد سفرت برای خودت آرامش باشد و یک لبخند عمیق همیشگی...

چقدر دلم هوای این چنین سفری زده به سرش... کاش باشد چنین سفری...

---

پی مریمی نوشت:سفر به چنین مکانی محال است... میدانم... اما چند روزی را میخوام به سکوت بگذرانم و در خیال خودم سفر کنم به چنین شهر دوری... به زودی با دستای پُر از مهربانی و عشق بازخواهم گشت...

+تا بازگردم مراقب لبخندهایتان باشید:)