پیَه ک له ده س چیم ئه و قه رَه هاوار کِردِم ورهُ خوا

ئه و  هِسارَگ گه ل  که دونن شَه و لَه ناوِ ئاسمان----- آن ستاره بین دوران که می بینین شب در آسمان

ئاگِر ناو دل مِنِن سَه ر  کیشیانُ چین  وه بان----------- آتش درون دل من است که زبانه کشیده و رفته به آن بالا

هه ر  وه ک  دالی  مِه ل  ئشقم له به رزی  بال دیا---- درست مثل بال پرنده، عشقم در بلندی بال بال می زند

چَرخ  بد  ره فتار  هات و  وَه جفا بالی شِکان---------- چرخ نامرد روزگار آمد و به جفا بالش را شکست

پیَه ک  له ده س  چیم  ئه و قه رَه هاوار کِردِم ورهُ خوا- از دست رفتم آنقدر فریاد زدم به سوی خدا

تا بولیزۀ ئاگر ئشق دلم مالم سوزان------------------- تا اینکه شعله های آتش عشقِ دلم هستی ام را سوزاند

وَه م  وِتِن دل وهُ و  جه فاکارَ  مه وه س بستم و دیم--- به من گفتند دل به این جفاکار مبند بستم و عاقبت دیدم

خه یل  بِرژانی وَه  یَه ک  دا ئاخری خونم رِشان------- خیل عشیم مژگانش با یک حرکت جانم را گرفت

مِ  هه ره و  چیمه ن  خوه نِ  ئازاده ای باغ و چه مِم-- من همان چمنزار خواهانِ آزادیِ باغ و چمنم

کا یَه مَه  ناو  قَه فَه س  مینیاگَمَه  بی هَمزوان------- که الآن در قفس مانده ام بی همدم

مَه همِل  مَه ئشووق  سَه د  مَه نزِل  وَه  ئَه و لا پانیا-- محمل معشوق صد منزل آن طرفتر رفت

ئاشق بیچاره مایَه چَه و  لِه  شوُن کاره وان------------ عاشق درمانده هنوز چشم به دنبال کاروان مانده

ئشقه ئشق ئه ی  ئاگر دیوانه بی مُروه تَه------------- عشق عشق این آتش دیوانۀ بی مروت

که ی  دِپِرسی کافر و دین دار که ی پیر و جوان-------- کی می پرسد کافر یا دیندار و می می پرسد پیر و جوان

دَمچَو  خونین  سَر بَرز و زوان ئاگرین------------------- صورت خونین،سربلند و زبانی آتشین

ئاری ئاری یَه س  ئَه ساس مَه کتب  ئازدگان--------- بله اینست اساس مکتب آزادگان

خُوَل نشین و بی کَس  و بیچاره مایِم وه ک «سوفه ن»-- خاک نشین و بی کَس و بیچاره مانده ام

ئه و قَر شَو نالَه کِردِم بیمَه شِمشال شوان-------------- آنقدر شب ناله کردم که شده ام مثل نی چوپان

---

پی نوشت مریمی: زبان مادریِ من زبان زیبای گروسیه؛ ... اما میخواستم بگم این زبان داره ذره ذره از بین میره و میترسم در آینده بچه ها و نوه های نسل سوم و چهارم کلاً برن تو کار زبان فارسی... من خودم به این موضوع فوق العاده حساسمـ... مادری که نسل سومی هستش و با بچه اش فارسی حرف میزنه چ انتظار میشه داشت که این زبان زنده بمونه... گاهی وقتی بابا  و مامانم با هم حرف میزنن و میگن مثلاً کدوم واژه از بین رفته و کدوم واژه جایگزین شده فقط یه آه از ته دل میکشم و برای خودم و هم نسلام و نسلای آیندۀ شهرم افسوس میخورمـ... و با خودم قاطعانه تصمیم میگیرم روزی که ازدواج کردم و بچه دار شدم با بچه ام با زبون زیبای گروسی حرف بزنم و تا اونجا که در توان دارم نذارم رو ب زوال بره... البته این نابودیِ ذره ذرۀ الفاظ رو هم میشه در زبان فارسی هم دید وقتی به عشق میگن عجق،به عزیزم میگن عجیجم،... چ میتوان گفت جز افسوس؟؟؟

پی نوشت عکس: نمایی از شهر زیبایِ من

+این پُست به پیشنهاد بانوی مهربانی های آفتاب عمه طهورایم بود... تقدیم به ایشان