من هر روز یک انسانم!

این شعر زیبای غاده السمان من رو به یه دنیای ناشناخته ای برد که تا به حال ندیده بودم اونقدر برام جذاب و دل انگیز بود که یه پست رو به خودش اختصاص داد:

گر به خانه من آمدی

برایم مداد بیاور مداد سیاه

میخواهم روی چهره ام خط بکشم

تا به جرم زیبایی در قفس نیفتم

یک ضربدر بروی قلبم تا به هوس نیفتم

یک مداد پاک کن هم بده برای محو لبها

نمیخواهم کسی به هوای سرخیشان سیاهم کند

یک بیلچه تا تمام غرایز زنانه ام را از ریشه در آورد

شخم بزنم وجودم را... بدون اینها راحتتر به بهشت میروم آیا؟!

یک تیغ تا موهایم را از ته بتراشم شاید سرم هوایی بخورد

و بیواسطه روسری کمی بی اندیشم

نخ و سوزن هم برای زبانم

میخواهم بدوزمش به سوق اینگونه فریادم بی هوا تر است

قیچی هم بیاور

میخواهم هر روز اندیشه ام را سانسور کنم

پودر رختشویی هم لازم دارم

برای شستو شوی مغزی

مغزم را که شستم پهن کنم روی بند

تا آرمانهایم را باد با خود ببرد به آنجایی که عرب نی انداخت

میدانی که باید واقع بین بود

صدا خفه کن هم اگر گیر آوردی بگیر

میخواهم وقتی به جرم عشق و انتخاب

برچسب فاحشگی میزنندم

بغضم را در گلو خفه کنم

تو را به خدا... اگر جایی دیدی حقی می فروشن

برایم بخر تا در غذایم بریزم

ترجیح میدهم خودم قبل از دیگرا حقم را بخورم

سرآخر اگر پولی برایت ماند

برایم یک پلاکارد بخر به شکل گردنبند

بیاویزم به گردنم و رویش با خط درشت بنویسم

من یک انسانم

من هنوز یک انسانم

من هر روز یک انسانم

---

پی نوشت درد:دیگر بانوی هیچ قصه ای نخواهم شد که این بانو خود قصه ها دارد!!!

پی نوشت انتظار:گرچه میدانم نمی آیی ولی هر دم ز شوق سوی در می آیم و هر سو نگاهی می کنم