قاصدک!!!

صدای تنهایی ام تمام فضا را پر کرده... گاه از سر دلتنگی صفحه های آلبوم عکسهایم را گریزی میزنم و گاه سراغ دفتر خاطراتم می روم... و لحظه ای دیگر میان دشت خیالی ام خود را میان پروانگی های چشمانش می یابم... و لحظه ای دیگر دوباره گوشه اتاقم چمپاته زده ام و زانوه هایم را در آغوش گرفته ام و پیشانی ام را بروی زانوهایم گذاشته ام... بیقرارتر از آن هستم که آرام بنشینم و به اندوه اقاقی ها بیاندیشم... و سرخی گریز بهانه هایم را در تاریکی شب انتظار شکوه ام به نیاز غروب نگاهی دریایی بسپارم... کاش می توانستم سبزینۀ اصالت تمنایم را به صبحگاه کوچ پرستوها برسانم... وقتی یاد آن چشمان بارانی می افتم... اسیر واژه های غم میشود دلم... یاد آن قاصدک کوچ کرده به کنج تنهایی ام می افتم و شعر زیبای [م.امید]:

قاصدک! هان چ خبر آورده ای؟!!!

از کجا وز که خبر آورده ای؟

خوش خبر باشی اما

گردِ بامِ من و درِ من

بی ثمر میگردی

قاصدک انگار پی به اندوه دل منتظر من برده... با اندک دم و بازدم من تکانی می خورد... و دل من می لرزد... چ میخواهد بگوید... از که خبر آورده... من که... شاید قاصدک راه گم کرده... نمیدانمـ...

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیّار و دیاری - باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کَس

برو آنجا که ترا منتظرند

قاصدک در دل من همه کورند و کرند...

برو قاصدک... برو آنجا که چشمی و نگاهی منتظر توست... من اکنون در هیاهوی زمان غرق غرق گشته ام... دیرگاهیست که میهمان تاریک شبم... به آغاز فنا رسیده ام... خبری نیست مرا... من به این انزوا به این بی خبری خو گرفته ام... مرا  چ به خبری از یار؟!!!... تنهایم بگذار قاصدک

دست بردار از این در وطن خویش غریب

قاصدِ تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید

که دروغی تو! دروغ

که فریبی تو! فریب

من که در دیار خویش نیز غریبه ام... حس گریز دارم... حس تنهایی... برو قاصدک... بودنت برایم تداعی خاطره های تلخ... یادم از آنروز که آرام آمدی و در لحظه هایم نشستی و خبر از رفتن دادی و ... سنگینی واژۀ هجران بر پیکر ظریف عشق... طاقتم طاق شد و خاطره هایم مُردند... برو قاصدک... برو

قاصدک! هان،ولی...آخر... ایوای!

راستی آیا رفتی با باد؟

با توام آی کجا رفتی آی...!

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستر گرمی جایی؟

در اجاقی طمعه شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز؟!

نه صبر کن... قاصدک بگو مرا... در اندیشه انتظارت فریاد چگونه معنا میشود... شاید درک کنی غصه دل بی پناه مرا... رقص غم در شور و نوای دلِ من... قصه ناتمام گل و تگرگ... کاهگل کوچه های اهورایی... فریاد مریم های نگاهش... چشم در راهند... شاید خبری باشد از او... بگو مرا نه بمان ... نرو...

قاصــــــــــــدکم...

---

پی نویس... [شاید از سر دلتنگی]:دقت کردین شما هم؟... چقدر مخاطبام کم شده؟؟؟

پی نویس مخاطب خاص: دست به سینه مقابلم وایستاده بود؛چشمای عسلی رنگش متاثر از اشک قرمز شده بود؛گویی در دو کاسه عسل چند قطره خون پاشیده باشند؛ اما لبهایش می خندید و این نشون از سعی و تلاش برای تسلط بر غم درونش بود؛ و همین حالتش باعث میشد که دستی نامرئی به شدت قلب مرا نیز چنگ بندازه... لبهاشو تکون داد و گفت:بی خیال هر چی بوده و هست،بریم بستنی سنتی توت فرنگی بخوریم؟!... منم برای اینکه جّو رو عوض کنم گفتم:اونوخت مهمون جیب کی؟!... خنده بلندی سر داد و گفت:مهمون جیبای مدیریت محترم و خوشتیپ کافی شاپ... ابروامو دادم بالا و گفتم:اوه اوه چقدر خاطرخواه دارن مدیر و در عین حال خودشیفته هم هستن؛درضمن من نمیام... چشماشو ریز کرد و با دقت به چشمام زل زد و گفت چرا اونوخت؟... الکی اخم کردم و گفتم:واعجبا... چ جلافتا... من؟ با تو؟ کافی شاپ؟؟؟ استغفرللا... چشماشو باز و بسته کرد و گفت:ئه ئه باز تو مذهبی بازی در آوردی بچه؟! نگفتم بدم میاد؟... به حرفش خندیدم که گفت:کوفت،درد،مرض بلاگرفته... و من در دل با لبخند گفتم:چقدر دلم برای این لحن مزاح گونه و حتی "کوفت" گفتنات تنگ شده بود

پی نویس غم:غمی گنگ بر تمام وسعت سرزمین دلم چمبره زده... دعا لطفا!

پی نویس یاری:خدااااااااا