بالهایم کجاست؟!!!

پرنده بر شانه‌های انسان نشست. انسان با تعجب روبه‌ پرنده کرد و گفت: <اما من درخت نیستم. تو نمی‌توانی روی شانه‌های من آشیانه بسازی.>
پرنده گفت: <من فرق درخت‌ها و آدم‌ها را خوب می‌دانم اما گاهی پرنده‌ها و انسان‌ها را اشتباه می‌گیرم.>
انسان خندید و به نظرش این بزرگ‌ترین اشتباه ممکن بود.
پرنده گفت: <راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی؟>
انسان منظور پرنده را نفهمید اما باز هم خندید.
پرنده گفت: <نمی‌دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است.> انسان دیگر نخندید.
انگار ته‌ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد؛ چیزی که نمی‌دانست چیست. شاید یک آبی دور، یک اوج دوست داشتنی.
پرنده گفت: <غیر از تو پرنده‌های دیگری را هم می‌شناسم که پر زدن از یادشان رفته است. درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است اما اگر تمرین نکند، فراموشش می‌شود.>
پرنده این را گفت و پر زد. انسان رد پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشم‌اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد.
آن‌وقت خدا بر شانه‌های کوچک انسان دست گذاشت و گفت:‌<یادت می‌آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود اما تو آسمان را ندیدی. راستی عزیزم، بال‌هایت را کجا گذاشتی؟>
انسان دست بر شانه‌هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد.
آن‌گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست .

همیشه حس میکنم ما ها یه چیزی به اسم بال رو شونه هامون داشتیم... یه جفت بالی که اوج پروازمون به طرف خدا بوده... ولی اونو یه جایی جا گذاشتیم... مث یه روز بارونی... که رفتیم از خونه بیرون و وقتی یه دل سیر زیر بارون قدم زدیم و آروم شدیم برگشتیم خونه... بالهامون خیس بارون شده و آروم از رو شونه هامون درش آوردیم و گذاشتیم یه جایی که خشک بشه دوباره بذاریم سر جاش... اما انگار با بند اومدن بارون بند دل ما هم از این بالهای پرواز جدا شده و دیگه یادمون رفته یه روزی بالی بوده... پروازی بوده... اوجی بوده... خدایی بوده... انگاری یادمون رفته که ما هم یه روزی بالهامونُ یه جایی جاگذاشتیم و الان خیلی وقته که ازش بی خبریم... کاش میشد بریم و سراغی از بالهامون بگیریم.... آروم برش داریم وخوب گرد و خاکشو بتکونیم ... و بذاریم روی شونه هامون و تا خدا باهاش اوج بگیریم...

راستی من بالهامو کجا گذاشتم

---

پی نگاه نوشت:گاهی یه جمله یا یه واژه حتی یه نگاه گذرا باعث میشه حرف دلتو که مدتهاس توو دلت جا خوش کرده به زبون بیاری... این پست زیبای گل نرگس بلاگستان برای من یه تلنگر بود که باعث خلق این پست شد...ممنونم مهربانم

پی نوشت تصویر:میدانم هیچ ارتباطی با پست ندارد اما دل من با دیدنش یاد فرشته عشق می افتد