ایران به سوگ نشست

گذشتم از هوایی ، بریدم از جهانی

به تو رسیدم از تو، به مرز مهربانی

کجا بدون اسمت، غریبگی نکردم

کجا پناه من شد، ازین همه نشانی

فلات آفتابی ،در این هوای ابری

بهشت عاشقانی، دراین جهان فانی

تو کوه و دشت و صحرا، تو آفتاب و دریا

تو جویبار و باران، تو باغ زنده گانی

تو ای بهشتم ایران، چو آفتاب و باران

به خنده می نشینی، به گریه می نشانی

تو می درخشی از دل، چو ماه ،ماه کامل

به میل دوستانی ، به رغم دشمنانی

وطن پناه ما باش ، درین غبار مسموم

درین هوا که از نو، گرفته ایم جانی

مگر زبان آتش ،نشیند از دعایی

مگر دعای خیری براید از دهانی

---

پی نوشت:این شعر زیبای عبدالجبار کاکایی عجیب با حال اینروزهای من عجین شده... این روزها که در گوشه شمال غربی کشورم هموطنانم غرق در خون و خاک... روزه هایشان را با اشک افطار می کنند...اینروزها که قسمتی از تنم... وطنم... لرزید، قسمتی از دلم ایرانم مُرد؛ آذرم به خون نشست، آذرم به خون تپید

بعداً نوشت:اگر میخواهید در این ماه عزیز قدمی برای رضای خدا بردارید اینجا را مطالعه بفرمایید