هر گلی بوی خودشو داره

همینطور که داشتم کفشامو پام میکردم ، مامان دست به سینه کنارم واستاد و گفت:مریم تو که میری بیرون، سر راتم به مامانیت یه سر بزن...

با اخم نگاش کردمو گفتم:ئه...مامان مگه نمی دونین درس دارم خو؟برای تفریح که بیرون نمیرم...میخوام برم چنتا نمونه سئوال بگیرم و برگردم.بذارین بعدِ امتحانا میرم و بهشون سر میزنم خوبه؟...

مامان از روی ناراحتی پوفی نفسشو داد بیرون و گفت:خیلی خب...بدعنق نشو...مراقب خودت باش و زودی برگرد...

گونه شو بوسیدم و چشم بلندبالایی گفتم و از خونه زدم بیرون... تصمیم گرفتم پیاده روی کنم... مقصد عقلیم مشخص بود...نمونه سئوال و بازگشت به خونه...اما مقصد احساسیو دلیم یه جای دیگه رونشونم میداد... رفتم و نمونه سئوالا رو گرفتم وبعدش فکر کردم حدود یه هفته ای میشه مواد به بدن نزدم...بدجور کلافه شده بودم پس رفتم و یه سه چهارتا لواشک لقمه ای خریدم و اونقدر دلم خواسته بود که بی ملاحظه همونجا یه لقمه کوچولو گذاشتم توو دهنم...حالا کجا برم؟خب معلومه خونه دیگهـ... قدم زنان راه افتادم و یهو نگاه کردم دیدم تو کوچه خونه مامانی هستم... چشمم که به در خونه شون افتاد تازه یادم اومد چقدر دلم براش تنگ شده...یاد کودکیام برام زنده شد...مث همیشه تک زنگ زدمو و در رو با کلید باز کردم...حیاط رو رد کردم و نرسیده به در ورودی یه سر به لونه یاکریما زدم... برگشته بودن وداشتن با هم نمیدونم درباره چی حرف میزدن!!!...در رو باز کردم و رفتم داخل... آروم صدا زدم:مامانی؟خونه این؟حاج خانوم؟کسی خونه نیست؟... آشپزخونه وهال رو نگاه کردم هیشکی نبود...رفتم طرف اتاق خواب... فکر کردم خواب باشه...در رو آروم و بیصدا باز کردم... رو صندلی اتاقش نشسته بود و عکس داییم تو دستاش میلرزید و داشت براش لالایی میخوند و گریه میکرد... ای وایِ من ... ای داد بیداد...آهــــــــــ نمیدونستم چیکار کنم؟نه می تونستم خلوتشو بهم بزنم نه طاقت داشتم توو اون حالو هوا بذارم بمونه...اونقدر تو بهر عکس بود که متوجه حضور من نشد... در رو رها کردم و رفتم طرف آشپزخونهـ... همینطور که داشتم میرفتم هر چی فحش بلد بودم نثار روح صدام کردم...با خودم گفتم معلوم نیست چنتای دیگه مادر مث مامانیِ من اینجوری داغدار پسر جوونشون شدن؟ هعی روزگار... یه لیوان شربت بیدمشک درست کردم و رفتم طرف اتاق خواب... آروم در زدم و گفتم:مامانی؟ ...

صدای لرزون و خش دارش داغ رو دلم گذاشت:بیا تو مریمی...

رفتم داخل... عکس دایی رو گذاشته بود سر جاش چشماش سرخ گریه بود...

گفتم:سلام عرض شد عزیزجونم...

دستاشو از هم باز کرد و گفت:سلام به روی ماهت...

لیوان شربت و گذاشتم رو میز و رفتم تو آغوش مهربونش...بو کشیدم و مست شدم و اروم شدم...آخ چقدر دلم براتون تنگ شده بود مامانی...

همینجور که موامو نوازش میکرد گفت:خوبه دلتنگ شدی که یه ماهه سراغی ازم نمیگیری اگه دلتنگ نبودی اصلا نیمومدی سراغم...

تند ازش جدا شدم دستاشو گرفتم و بوسیدم و گفتم:ببخشین مامانی درس داشتم خو چیکار کنم آخه؟...

خندید و خواست بلند شه ... کمکش کردمو با هم رفتیم توو هال تا اون بشینه من رفتم و شربت رو براش آوردم...همینطور که لیوان رو گرفت گفت:من مهمونم یا تو؟

خندیدم و گفتم:هیچکدوم.مگه نگفتین که اینجا خونه نوه ها و بچه هاتونه؟...

با مهربونی گفت:برمنکرش لعنت...

رو زمین نشستم کنارش...سرمو گذاشتم رو پاشو گفتم:مگه قرار نبود دیگه دلتنگی و گریه نکنین؟مگه نمیدونین چقدر اشک و شوریش برای چشمتون مضره آخه؟...

جوابمو نداد...سرمو گرفتم بالا باز داشت گریه میکرد...با بغض گفت :دلم برای دایی محسنت تنگه مریمی.چیکار کنم ننه؟...

اشکاشو گرفتم و مالیدم به صورتم...متبرک بود اشک چشمای مادر شهید...

گفتم:اگه بیتابی کنین دایی هم بیتاب میشه مامانی؛شما که اینطور دوست نداری...داری؟... بغضشو قورت داد و گفت:نه...

برای اینکه جو عوض بشه گفتم:یاکریما برگشتن که!چرا بهم خبر ندادین؟...

آروم شده بود گفت:تازه اومدن گفتم خودت میای و می بینیشون و خوشحال میشی...

صدای تلفن بلند شد بیهوا رفتم و گوشی رو برداشتم:بله...

مامان بود:مریــــــم؟ مگه نگفتی نمیرم خونه مامانی؟...اونقدر هول شدم که گوشی رو گذاشتم رو دستگاه... مامانی از اونور پرسید کیه؟...دوباره زنگ خورد...گوشی رو جواب دادم:ببخشین مامان یهویی شد...

با ناراحتی گفت:شماها فقط بلدین منو حرص بدین یه کلام میگفتی چشم و خلاص...

گفتم:خو ببخشین دیگه.الان دیگه برمیگردم خونه...

گفت:لازم نیست شب رو اونجا بمون مریم.امشب تولد دایی محسنه...میدونم مادرجون خیلی دلتنگه...مطمئنم قورمه سبزی بار گذاشته...بمون نذار تنهایی بشینه گریه کنه خودت میدونی گریه... خودشم بغض کرده بود...

گفتم:چشم مامان فقط اجازه بدین بیام و کتابامو بیارم اینجا...

معلوم بود اونم گریه کرده فین فینی کرد و گفت:نمیخواد میدم بابات بیاره...تو فقط تنهاش نذار باشه؟...

چشمی گفتم و به گفته خودش گوشی رو دادم تا با مامانش حرف بزنه...

یه ساعت بعد بابا کتابامو آورد و رفت...نمی تونستم درس بخوونم...اونشب مامانی سر دماغ نبود...میترسیدم حالش بد بشه...سعی میکرد گریه نکنه اما نمتونست...از دایی برام گفت...از بچگیاش...از شیطنتاش...از حرفا و اخلاقش...از اینکه چشمای من به اون رفته...از رفتن جبهه اش...به بهونه خریدن کتاب میره تهران و بعد یه هفته نامه میده من جبهه ام نگرانم نباشین...سه چهار ماه بعدش برمیگرده و یه هفته نکشیده بی طاقت میشه و برمیگرده جبهه باز یه نامه دیگه و چهار ماه بعد از آخرین نامه خبر شهادتشو میارن...بازم توو دلم هر چی فحش بلد بودم نثار روح صدام لعنتی کردم... وقتی به چهره پیر و شکسته ...به دستای لرزون و چشمای منتظرش (انگار هنوزم که هنوزه باور نداره محسنش برای همیشه رفته و هنوزهم منتظرشه) قد خمیده اش نگاه می کنم انگار آتیش توو دلم روشن می کنن... برای تسلی دلش گفتم:مامانی خوبه که دایی هست...مامان منوخاله ها هستن ...

یه اه سوزانی کشید و گفت:هر گلی بوی خودشو داره گل مریمم...

پی درددل نوشت:اونشب وقتی خیالم از بابت مامانی راحت شد و مطمئن شدم خوابیده...بلند شدم که از اتاق برم بیرون چشمم افتاد به قاب عکس دایی محسنم... برش داشتم و آروم از اتاق اومدم بیرون...دقیق شدم توو چهره اش...شبیه آقا جون خدابیامرز بود...گفتم:تولدتون مبارک دایی... ایشالله هزار ساله بشین... خوش به حالتون دیگه الان حوریای بهشت براتون جشن تولد گرفتن... حسابی داره بهتون خوش میگذره که حالی از ما زمینیا نمی پرسین... دایی آقاجون طاقت دوریتونو نداشت و اومد پیشتون... اما نذارین مامانی هم ... حتی نمی تونم به زبون بیارمش... وحشت دارم...دایی بی انصاف نباشین دیگه...یه خوابه بخدا...تو رو به حضرت عباس یه چن ساعتی مرخصی بگیرین و از اون بهشت و حوریاش دل بکنین و یه سر به مامان پیرتون بزنین... جای دوری نمیره بخدا...بیاین به خوابش... از اون خوابای مشت که وقتی برامون تعریف می کنه آدم فکر میکنه واقعاً اتفاق افتاده... باشه دایی؟... خودتون میدونین که چقد دوستتون دارم... مامان میگه وقتی به من حامله بوده شما بهش گفتین اگه دختر بود اسمشو بذار مریم... میگه نمیدونم شاید شما یکی رو دوست داشتین که اسمش مریم بوده و اما بخاطر جبهه نتونستین باهاش ازدواج کنین... الهی فداتون بشم دایی روی من مریم رو زمین نندازین و بیاین و یه سری به مامانی بزنین 

*برا همین من نسبت به دایی ها ارادت خاص دارم 

**ما مخلص دایی دنیای واقعی و دایی فرداد هم هستیما  

**بالاخره من حکمت این ادامه مطلب رو نفهمیدم مقداد...

+ توو پست قبل نوشتم که از تهران برگشتم رفتیم خونه مامانی، بعد نوشتم که مامانی یه خبری بهم داد که تو پست آینده درباره اش توضیح میدم خبرش این بود که بالاخره دایی محسن رفته به خوابش...هرچقدر ازش خواستم تعریف کنه خوابشو، نگفت که نگفت... گفت یه رازه... میدونستم دیگه هرگز تعریف نخواهد کرد پس زیاد اصرار نکردم... حالا بگذریم از اینا... ولی خودمونیم دایی! شما که تا اینجا اومده بودین، اینهمه راه زحمت کشیده بودین، نمیشد یه سر به منم بزنین؟! خونۀ ما دو تا چهارراه با خونه مامانتون فاصله داره آخه!یه کم راه رو کج میکردین و سری هم به ما میزدین... اون پوتین هاتونو رو تخم چشمای من جفت میکردین...الهی من فدای اون چفیۀ چهارخونه تون بشم که شده آذین اتاقتون و هر وقت برم خونه مامانی میشه سجاده من... نمیشد به منم یه سر میزدین؟!!! هان؟!