همیشه خواهرم بمان!

 

تو را می شناسم قبل از اینکه باریده باشی بر پلک هایم که از بهار سرشارند

تو را می شناسم پیش از آنکه دریا دریا تا ساحل زندگی دویده باشی یا رد بالهایت در آسمان دیده باشم

تو را می شناسم، این را دلم میگوید که بهار بهار در پایت می دود و آینه آینه به تکثیر زلالی ات کمر بسته است

تو را می شناسم از روز نخست افرینش، هماندم که فرشته ها بر خاک مقدس انسان سجده کردند

تو را می شناسم بیشتر از خودم و پیش از چشمهایم می شناسم تو از نسل باران های نباریده و ابرهای نیامده هستی

تو از سمتی آغاز می شوی که آسمان طلوع می کند با خورشیدی که از سر انگشتانت پرواز میکند

سرگرم نگاه تو بودم که جهان از کنارم رد شد و من هیچ نفهمیدم از این رد شدن زندگی از چشمهایم گذشت تا بر پیشانی ام فرود آمد و آفتاب از شانه های خنجر خورده ام عبور کرد

ما پیراهن احساسمان را در کدام آفتاب خشک کرده ایم و روحمان را در خیسی کدام بهار به تابستان سپردیم تا باد از سرشاخه هایمان عبور کند و میوه های دلداگیمان نارس نماند

خواهرم ما به پاییز رسیده ایم با رنگ هایی که از زمستان از بهار از تابستان به همراه آورده ایم

خواهرترینم!که چشمان تو زندگیست! روح مقدست سایه دل تنهای من است! نامم را شیرین تر بخوان و مرا با نام کوچک که شیوه تمام گل های عالم است صدا بزن

من –مریم- توام. همان که چشمهایش را برای تو به کسی قرض نداده است و قلبش را از آسمان وام گرفته است تا رازدار تمام شکفتگی هایت باشد

مهربان نرگسم! بر شانه های خسته از زمانۀ من دست مگذار. این شانه ها زخمی سالهایی است که هنوز تو را ندیده بودم. من روزها به دنبال تو کوچه پس کوچه های دلواپسی را دویده ام. و شب ها در خیال تو آرامشم را خواب کردم تا بیقراریت قدری آرام گیرد

چقدر زمین کوچک است بانو! حالا تازه می فهمم زمین گرد و کوچک است از هر طرف که می روم به تو میرسم که تمام آفتابگردان ها آفتاب پیشانی ات را به رکوع ایستاده اند

از هر طرف که می روم تو را می بینم که چشم های مهتاب را به دنبال خود می کشانی و با دل دریا جوان جوان حرف می زنی تا من زخم هایم را زندگی کنم

تا من پیشانی ام را به آسمان بسپارم و ماه را در جیب پیراهن کتانی ام پنهان کنم

چقدر خواهرانگی تو زیباست و چه اندازه زیبایی تو نامحدود است چقدر چقدر چقدر باید بدوم تا به دستهای تو بروی گیسوان احساسم برسم ؛ به تو که گیسوانی بلند و آرزوهای کوتاه داشتی و آه من که حتی نتوانستم به آرزوهای تو بیاندیشم

چه زود چه زود زندگی از کنارمان گذشت و اکنون یک سال و اندی ست که می شناسمت اما دریغ از شناخت روح مقدست

چه زود بهار باران هایش را به پایان رسانید و تابستان خورشیدش تمام شد

چه زود کودکانگی های من بزرگ شد واینها را همه مدیون یک کرشمه نگاه توام

خوشبوترین گلم! بیا بار دیگر نه تو بزرگ باش و نه من کوچک!!! بیا به دستهای هم فکر کنیم و حرفهایی که برای هم زمزمه می کردیم و به خورشیدی که در عمق قلبهایمان می درخشد به گلهایی که هنوز به هم هدیه نداده ایم و لبخندهایی که برای روز مبادا ذخیره کرده ایم

نرگسم بیا به چشمهای هم خیره بمانیم و تمام "دوستت دارم" های باقیمانده ذهن و دلمان را به هم هدیه دهیم

حالا که زمین گرد است و ما از هر طرف به هم می رسیم بیا و به دلهایمان رنگ شادی ببخشیم و برای هم بمانیم

---

پی نرگسی نوشت:گل نرگسم!مریمت را به بزرگواری خودت ببخش، میدانم واژه هایم حقیرند و فقیر، میدانم فرهنگستان لغات دلم چند برگ بیشتر ندارد، میدانم که قد احساسم حتی تا زانوهای مهربانی تو را بیشتر نمی تواند رصد کند، میدانم که نگاهت چون گذشته سرشار از مریم گفتنهایت نیست؛ میدانم که ...

مرا می بخشی بانو؟!